"Φοβάμαι μήπως συνηθίσω έτσι πάντα από μακριά να σ'αγαπώ"

Ποτέ δεν είχα στο νου μου τον Σεφέρη σαν ερωτικό ποιητή. Η ποίησή του μου έδωσε μια εικόνα διαφορετική για τον ίδιο, με συγκινεί, όμως, ιδιαίτερα ο τρόπος μέσα απ'τον οποίο προβάλλει τον έρωτα και την απουσία της αγαπημένης του στην αλληλογραφία του με εκείνη. Ο τρόπος με τον οποίον περιγράφει τα -κοινά στους έρωτες- ευτυχή και δυστυχή σημεία.

"Φοβάμαι μήπως συνηθίσω έτσι πάντα από μακριά να σ'αγαπώ", όπως γράφει. Κι εδώ πάλι, μερικές λέξεις σου δίνουν την αφορμή κι έχουν ακόμη δύναμη.

Μιλώντας, λοιπόν, για τον ερωτικό αυτό λόγο, δεν μπορώ να μην θαυμάσω όλη την απλότητα που τον χαρακτηρίζει και που ίσως τελικά χρειάζεται στον έρωτα.

"...Μου λείπεις. Σε πήρε το τραίνο και σε πάει όλο και πιο μακριά μου". Ξανά εδώ ο πόνος της απόστασης στις γραμμές των γραμμάτων...

«…Σου είπα ένα σωρό πράγματα, αλλά εκείνο που ήθελα να πω και μ' έκανε να μουντζουρώσω τόσο χαρτί δεν το είπα: είναι σκληρή η ζωή χωρίς εσένα και άδικη…»

Με κάνει να σκεφτώ πόσο έντονη είναι η επίδραση της απουσίας και της απόστασης στη δημιουργία. Τα μικρά αυτά μνημεία ερωτικού λόγου του Σεφέρη, τα γράμματά του, γράφτηκαν για να καλυφθεί ένα κενό.

"Δεν έχω τίποτα άλλο να σου δώσω τώρα, παρά αυτές τις ανόητες λέξεις. Και πάλι, δε θα σου τις έγραφα, αν δε με παρακινούσε η ελπίδα πως κάποτε, έστω και για μια στιγμή, όταν σου κρατήσω το χέρι, δυο άνθρωποι, μέσα σ αυτόν τον ψόφιο κόσμο που μας τριγυρίζει, θα μπορέσουν να νιώσουν ότι ανασαίνουν επιτέλους, έξω απ’ όλα -κάποτε, όταν αυτά που λέμε τώρα πάρουν μια ανθρώπινη υπόσταση και πάψουν να τριγυρνούν σα φαντάσματα"

Ενδεχομένως η δημιουργία, ορισμένες φορές, να χρειάζεται την απουσία και την απόσταση, το κενό εκείνο που έρχεται για να καλύψει. Όσο κι αν σε αυτές τις περιπτώσεις το φορτίο για τον άνθρωπο είναι βαρύ-κι εκείνος, μόνος έχει την ευθύνη να το σηκώσει-η κάθε "παρουσία" ίσως να μην τον έβαζε σε αυτή την διαδικασία να σβήσει τις αποστάσεις.

Κι ο καθένας τι θα επέλεγε, αν ήταν στο χέρι του η επιλογή;