Γραμμα Εξομολογησης
Από τον αναγνώστητου lighter : Manticore
Βρίσκομαι στην γωνία περιτριγυρισμένος από ανθρώπους , άγνωστους και μη , δεν είμαι εγώ για τέτοια , δεν ανήκω εγώ σε τέτοιους χώρους , είμαι αντικοινωνικός , ντροπαλός , ένα τίποτα .
Ποτέ μου δεν ήθελα την προσοχή από τους ανθρώπους γύρο μου , αλλά να που όταν εύχεσαι για κάτι γίνεται το αντίστροφο , πάντα μα πάντα έρχονται σε εμένα για βοήθεια και εγώ ακούσια τους την δίνω , έρχονται σε εμένα που δεν γνωρίζω καν τον εαυτό μου πλέον .
Δεν ξέρω πως κατέληξα εδώ και ούτε πως να ξεφύγω .
Όλα ήταν ρόδινα και ξαφνικά όλα άλλαξαν , περίεργο πράγμα ο χρόνος .
Για να μην λέω και πολλά , απλά θα πω αυτό : πλέον κοιτάζω στον καθρέφτη και το μόνο που βλέπω είναι μια μάζα με ανθρώπινη μορφή , αλλά τα κομμάτια με τα οποία είναι συναρμολογημενοι δεν ανήκουν σε εμένα , ανήκουν σε εσάς , σε όλους σας .
Αναρωτιέμαι τι λάθος έχω κάνει και το πληρώνω τώρα . Το δικό σου κομμάτι πάντως το διακρίνω πολύ εύκολα μέσα σε αυτή την μάζα προσώπων .
Το θέμα λοιπόν είναι ότι με εσένα ποτέ δεν είχα κάτι ερωτικό ούτε και τελείως φιλικό μπορώ να πω , αλλά δεν ξέρω τώρα που σε ξαναείδα μετά από παρά πολύ καιρό και αφού έφυγα από την οικία σου , σκεφτόμουν εσένα , στον δρόμο ενώ γυρνούσα , όταν έπινα τον καφέ μου , ξαφνικά ερχόσουν στην μνήμη μου , ποτέ δεν σε σκεφτόμουνα τόσο και αναρωτιέμαι τι άλλαξε .
Κάθε φορά που σε σκέφτομαι με πιάνει ένας πόνος , κάτι σαν αυτές τις πεταλούδες που περιγράφουν μερικά άτομα .
Αλλά μετά από την συζήτηση μας το βράδυ στο , περίπου , κρεβάτι σου συνειδητοποίησα ότι δεν έχω ελπίδες αυτήν την φορά .
Πάντως από εδώ και πέρα κάθε φορά που θα βλέπω και την δικιά σου παρουσία στον καθρέφτη , λίγο πιο μέσα σε αυτή την μάζα βλέπω και εμένα που θα σε φωνάζει από το πλήθος , δεν ξέρω πόσο ακόμη θα προσπαθώ να φωνάζω γιατί ξέρω ότι δεν θα γυρίσεις ποτέ το βλέμμα σου σε εμένα .
Άλλωστε , ποιος θα το έκανε , ποιος θα γύρναγε να δει κάτι κενό , κι όμως πιστεύω ότι θα μπορούσες να ήσουν το καλύτερο κομμάτι της ημέρας μου , αλλά δεν θα το προσπαθήσω , δεν έχω τα κότσια .
Δεν Είμαι εγώ για τέτοια , τα πλήθη με φοβίζουν , και εσύ ζεις ανάμεσα τους , και ξέρω ότι θα πληγωθώ , οπότε δεν θα το προσπαθήσω .
Αυτό είχα να σου πω .
Μπλέ
Από την αναγνώστρια του lighter : Blanche
Αλλάξαμε δεν κοιτιόμαστε
στα μάτια πια.
Όπως τότε που με
κοιτούσες με έναν ωκεανό
από πόθο και ένα λοξό
χαμόγελο γεμάτο
υποσχέσεις. Ο ωκεανός
στέρεψε,το λοξό χαμόγελο
ανήκει αλλού.
Δεν προσπαθείς να
πιαστείς από τα λόγια μου
με αφορμή να με πειράξεις,
κι εγώ να γυρίσω να σε
κοιτάξω χαμογελώντας.
Χαμογελάς σε κάποια άλλη τώρα,ζεις μαζί της όλα αυτά που μου υποσχέθηκες από την πρώτη φορά που σε κοίταξα. Ίσως να ήταν μια δίκη μου ουτοπία τελικά.
Ίσως άπλα να το παρεξήγησα. Μα πες μου, μπορούν δυο μάτια σαν τα δικά σου να πουν ψέμματα;
Μπορεί όλος ο ουρανός που κρύβεται στο βλέμμα σου να είναι χάρτινος κι εγώ να τον τσαλάκωσα;

Ώρες απαραίτητες.
Από τον αναγνώστη του lighter : Manticore
Ώρα 5:00 μμ, είχα πονοκέφαλο από τις σκέψεις και πονούσε η καρδιά μου από τα συναισθήματα. Για παράδειγμα τι θα κάνω με από εδώ και πέρα, ξέρω τον στόχο μου αλλά δεν ξέρω ποιον δρόμο να ακολουθήσω, επίσης πράγματα όπως αν θα βρω κάποιον να καλύψει το κενό·
Έστω προσωρινά όπως έγινε και με τον προηγούμενο, " έρωτα" ·
Αλλά ποιον κοροϊδεύω...
Εδώ δεν ξέρω τι θέλω από τον εαυτό μου και θέλω να βρω και κάποιον. Ο πονοκέφαλος χειροτερεύει , η καρδιά πονάει όλο και πιο πολύ .
Ώρα 5:10 μμ , τελικά κάπνισα την " βοήθεια " , ξαφνικά πέρασαν όλα , όμως ακόμα να βρω τι θέλω .
Ώρα 5:15 μμ , θα κάνω ένα μπάνιο, θα βάλω τα καλά μου ρούχα και θα βγω στον έξω κόσμο με τους Φίλους μου, Είμαι ακόμα νέος σκέφτηκα, τι τους θέλω από τώρα τον έρωτα·
Η αλήθεια είναι ότι μόνο πληγώνει αυτός , πάρ'όλα αυτά ακόμα ένιωθα αυτόν τον μικρό πόνο της μοναξιάς.
Ώρα 5:20 μμ , ντύθηκα , στολίστηκα, έβαλα το καλό μου κόκκινο πουκάμισο - ολόιδιο με αυτό που φορούσα την ημέρα που με ρώτησες αν θέλω να είμαστε μαζί,
Ναι αυτό - και βγήκα από το σπίτι μου, πήρα και το χαμόγελο μου μαζί. Σκέφτηκα κοίτα να δεις τι κάνει ένα τσιγάρο ... Τίποτα . συνειδητοποίησα ότι δεν χρειάζομαι κάποιον εξωτερικό παράγοντα να με " βοηθήσει " .
Γιατί είναι όλα μια εξίσωση , μια θέληση του αν θες να γίνεις καλύτερος, οπότε σήκω από εκεί και πήγαινε μια βόλτα , είτε χαρούμενος είτε Όχι .
Στην ακτή οπού με άφησες.
Απο τον αναγνώστη του lighter :Manticore
"Ήταν μια μέρα σαν και αυτή, μόνο που η μέρα που μιλάω ήταν η τελευταία". Το θυμάμαι , καθόμουν και κοιτούσα το βυθό " μόνο που δεν είχα πάρει είδηση ότι πνιγόμουν " και έβλεπα τις μπουρμπουλήθρες να φεύγουν και μέσα σε αυτές τις φουσκάλες ζωής έβλεπα τη ζωή μου , από την αρχή μέχρι εκείνη την στιγμή . Όμως το μόνο πράγμα που θυμάμαι Καλά να βλέπω μέσα σε αυτές ήταν οι αναμνήσεις μας , από την αρχή μέχρι εκείνη την στιγμή . Νοσταλγία , τίποτα Άλλο ούτε μου έλειψες ούτε σου έλειψα και εκεί τελείωσε και αυτό που είχαμε αλλά και εγώ . Με θεωρώ χαζό που αποφάσισα να βυθιστώ γιατί εκείνη την στιγμή που ξεψυχούσα είδα ένα χέρι να έρχεται κατά πάνω μου και με τράβηξε έξω . Ήταν ένας καλόκαρδος άνθρωπος , αφού με έσωσε μου έκανε παρέα μέχρι να συνέλθω και του άνοιξα την καρδιά μου , του είπα τα Πάντα , Ε και αυτός με τη σειρά του έκανε το ίδιο , εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα το πόσο χαζός Είμαι . Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν περάσει χειρότερα , πάντα θα υπάρχουν , και αποφάσισα να τους βοηθήσω όσο μπορώ μετά από αυτή την παλίρροια συναισθημάτων που πέρασα και εγώ και με την σειρά μου αποφάσισα να βγάλω και εγώ κάποιον από αυτήν την δυστυχία. Οπότε θα Είμαι πάντα εδώ και θα σε περιμένω , όσο και αν χρειαστεί.
Γκρίζο
Από την αναγνώστρια του lighter : Blanche

Και κάπως έτσι αλλάζουν τα πράγματα, λοιπόν.
Δεν ξέρω τι πάει να πει έρωτας, λύπη, αυθαιρεσία και καταπίεση στο έπακρο μέχρι να ξυπνήσω από τον ήχο του ξυπνητηριού που ηχεί στ'αυτιά μου."7:30".
Δύσκολα χαμογελάς μια μέρα βροχερή σαν αυτή.
Κάπου εκεί όμως, μέσα από τα βάθη του μυαλού μου, χαμογελώ λοξά στην θύμηση της προηγούμενης νύχτας.
Νιώθω ακόμη την ανάσα σου πάνω στα χείλη μου και την φωτιά να αναζωπυρώνεται μέσα μου,να πετάει επιθετικά τις σπίθες της πάνω στο στέρνο μου.
Θέλω άραγε να μοιραστώ τις σκέψεις μου μαζί σου;
Όχι βέβαια.
Φοβάμαι μήπως για 'σένα δεν σημαίνει τίποτα η φωτιά μέσα μου.
Φοβάμαι να αφαιθώ ακόμα στα χέρια σου. Αλλά τούτο το πρωινό χωμένο στα γκρι σεντόνια του Οκτώβρη σίγουρα σε θυμίζει.
Περιμένουμε ένα δικό σου κείμενο για δημοσίευση!
Στο mail : eiriniiwannou@yahoo.gr με θέμα ''It's yours!''.