Κραυγή
Tenessee Williams
Μια παράσταση που αιωρείται ανάμεσα στο κόσμο της φαντασίας της ψυχής και στο κόσμο της πραγματικότητας. Οι ψευδεσθήσεις είναι το κύριο συστατικό της σκέψης τους. Δυο αδέρφια ο Φελίς και η Κλέρ που το παρελθόν τους, μπερδεύται με το παρόν τους. Παίζουν θέατρο γιατί είναι το μόνο που τους αφήνει να αγγίξουν τα όρια. Ο θίασός τους, τους παρατάει και αναγκάζονται να παίξουν το έργο των δυο χαρακτήρων μόνοι τους. Χωρίς τέλος με μόνο σύμμαχο τον αυτοσχεδιασμό αγγίζουν τα όρια της τέχνης τους. Ένα εργο που μαρτυρά την ζωη τους. Μια παράσταση που κάνει τα ανθρώπινα συναισθήματα να εκρύγνηνται. Θέατρο Faust.
Της Άγνωστος Χ
Λεωφορείο ο πόθος
Tennessee Williams
Μια παράσταση που ο πόθος των ανθρώπων που αισθάνονται τα πάντα έχει ως αποτέλεσμα να χάνεται η λογική και να φτάνουν στο σημείο της παράνοιας με αποτέλεσμα το ολέθριο τέλος. Η Μπλάνς Ντιμπουά αποφασίζει να επισκεφτεί την αδερφή της Στέλλα στο σπίτι της στη Νέα Ορλεάνη και να γνωρίσει τον άντρα της μετανάστη τον Στάνλεϊ Κοβάλσκι. Οι συνθήκες διαβίωσης τους είναι ωστόσο τελείως
διαφορετικές από αυτές
που η Μπλάνς έχει μάθει.
Αρχίζει να δημιουργείτε
ωστόσο ένας κρυφός
ωμός πόθος.
Μυστικά του παρελθόντος
αρχίζουν να βγαίνουν
στην επιφάνεια.
Η παράσταση καθηλώνει
τον θεατή και εν τέλη
του περνάει τον πόθο
ως έναν τρόπο ζωής αρκετά διαφορετικό.
Στο σύγχρονο θέατρο.
Της Άγνωστος Χ
The Perks of Being A Wallflower (2012)
Σκηνοθεσία και σενάριο: Stephen Chbosky
Είδος: Δραματική κωμωδία
Η συγκεκριμένη
ταινία ξεκινά με την
πλέον συνηθισμένη
υπόθεση ενός εφήβου
(Charlie) που δεν
μπορεί να
προσαρμοστεί στο
σχολικό περιβάλλον
και δέχεται εκφοβισμό
αλλά και απόρριψη
από τον περίγυρο του.
Όμως δεν πρόκειται
για άλλο ένα
προβλέψιμο σενάριο ,
διότι ο πρωταγωνιστής
δεν είναι ένας
συνηθισμένος έφηβος
που προσποιείται
διαφορετικότητα. Έχει
νοιώσει τον πόνο και την απώλεια λόγω της αυτοκτονίας του καλύτερου του φίλου και του θανάτου της θείας του, με αποτέλεσμα να βιώνει κατάθλιψη. Την κατάσταση αυτή έρχονται να αλλάξουν δύο έφηβοι ( Sam και Patrick ) μαζί με την παρέα τους ,οι οποίοι συζητούν για τους προβληματισμούς τους όσο αφορά την κοινωνία αλλά και τους ίδιους , τον καθένα ξεχωριστά και διασκεδάζουν με τον μοναδικό τους τρόπο προσπαθώντας να μην σκέφτονται συνεχώς την δυσμενή κατάσταση της κοινωνίας. Ακόμη ασχολούνται με το θέατρο και την μουσική ,επίσης ο πρωταγωνιστής καλλιεργεί την αγάπη του προς την συγγραφή με την βοήθεια ενός καθηγητή του και εμβαθύνει και σε αυτόν τον τομέα. Το κομμάτι του έρωτα δεν θα έλειπε προφανώς από την ταινία και επίσης δίνεται έμφαση στην σημαντικότητα του εφόσον αποτελεί βασικό παράγοντα για την βελτίωση ή μη της ψυχικής κατάστασης του καθενός. Η ταινία κλείνει με μια απρόσμενη πληροφορία που έρχεται να δικαιολογήσει ορισμένες ανεξήγητες καταστάσεις .(Προσπαθώντας να μην κάνω spoiler vol 1). Τελικά ο πρωταγωνιστής κατανοεί πως ό,τι κι αν συμβαίνει στην ζωή ,όσο άσχημα κι αν είναι και φαίνονται τα πράγματα, πρέπει να αξιοποιούμε την κάθε στιγμή και να ενισχύουμε τον εαυτό μας με όλες μας τις δυνάμεις για να αντέξουμε στον χρόνο διότι : <<We are infinite >> ( quote από την ταινία)
Λόγοι για να την δεις: Εάν δεν πείστηκες από το σενάριο , οι κύριοι λόγοι για να την δεις είναι διότι θα καταλάβεις γιατί:
● αξίζει να είσαι διαφορετικός από την μάζα
● αξίζει που επιμένεις και υπομένεις
● υπάρχει λόγος που είσαι ανοικτόμυαλος αλλά και που είσαι ρεαλιστής (εντάξει, ίσως και λιγάκι απαισιόδοξος).
Της Ευαγγελίας Καπασακάλη
Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δυο
Μια παράσταση που τα φαντάσματα των 2 ηρώων παίρνουν σάρκα και οστά και μας παρουσιάζουν την ιστορία τους. Μια ιστορία τόσο κλασική αλλά από μια άλλη ματιά. Από αυτή που τα δάκρυα του γέλιου με της λύπης εναλλάσωντε συνεχώς. Δυο φαντάσματα τόσο διαφορετικά και τόσο κοινά μεταξύ τους. Καταφέρνουν δυο ηθοποιοί κάνοντας όλους τους ρόλους να μας ταξιδέψουν στο παρόν και το παρελθόν μέσω μιας αθωότητας
και χαράς.Ένας καλοσχεδιασμένος καμβάς που εξελίσσεται η ιστορία των δυο φαντασμάτων μας. <<ο Θάνατος θα έρθει και θα έχει τα μάτια σου>>
(Αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε περιοδεία.)
Της Άγνωστος Χ
‘’Breakfast at tiffany’s ‘’
Αυτή η ταινία είναι για αυτούς που τολμούν να γνωρίσουν για πρώτη φορά τον παλιό κηνιματογράφο και να νοσταλγήσουν εποχές ζωντανές, απλές και ‘’πολύχρωμες’’.
Να βιώσουν μέσα απο την ταινία, την ζωή της νεαρής φτωχής αλλά ατίθασης Χόλης που γνώριζει και αναπτύσει μια πλατωνική φιλία με τον συγγραφέα του απο πάνω διαμερίσματος. Είναι απο τις ρομαντικές κομεντί που δεν αισθάνεσαι τύψεις να δείς,γιατί ταυτίζεσαι με την πρωταγωνίστρια που αρνείται να κλειστεί στο κλουβί του έρωτα.
Αν πάλι δεν ταυτίζεσαι,
αξίζει να το δείς για τα
φορέματα της εποχής,
για τις εικονικές σκηνές
όπως αυτή που ειναι η
Χόλη μπροστά στην
βιτρίνα των Τίφανι
τρώγοντας ντονατς και
καφέ μετά απο ολονύχτια διασκέδαση και φυσικά της
απαντήσεις της ηρωίδας στην ταινία.
Της Άννας Τσολιάκου
"Ο μικρός Χίτλερ"
Arnold Bernfeld
Ο πατέρας της ψυχολογίας Σιγκμουντ Φρόυντ και ο Γερμανός πολιτικός Αδόλφος
Χίτλερ έρχονται αντιμέτωποι σε
μια πολύ ενδιαφέρουσα
ψυχανάλυση μέσα από την οποία
και τα δυο πρόσωπα περνάνε
από το ντιβάνι του ψυχολόγου.
Η φροϋδική προσέγγιση του
μικρού Αδόλφου Χίτλερ μας
κάνει να αναρωτιόμαστε τι
μπορούσε να είχε πάει
διαφορετικά στην παγκόσμια
ιστορία,αν μια τέτοια συνάντηση
είχε γίνει πραγματικότητα. Η πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία από τους ίδιους τους ηθοποιούς (Γ. Μιχάλης και Γ.Χριστοδούλου) και οι έντονες ερμηνείες , σε συνδυασμό με τα εξαιρετικά σκηνικά του Γ. Θεοδωράκη δημιούργησαν στο σύνολο μια άρτια θεατρική παράσταση.
Της Μ.Π.
La Vita e Bella (1997)
Σκηνοθεσία:Roberto Benigni
Σενάριο: Roberto Benigni καιVincenzo Cerami
Είδος: Δραματική κωμωδία
Υπόθεση:
Η ταινία διαδραματίζεται
κυρίως κατά την περίοδο
του Β’ Παγκοσμίου
Πολέμου, κάτι που
κατ’εμέ είναι πλεονέκτημα
εφόσον αντλούμε
πληροφορίες για εκείνη
την περίοδο,χωρίς να είναι
καθαρά ιστορικού
περιεχομένου. O Γκουίντο,
ένας Ιταλός εβραϊκής
καταγωγής φτάνει στην
Ιταλία για να πιάσει
δουλειά , γνωρίζει την
Ντόρα και την προσεγγίζει με τον δικό του χιουμοριστικό τρόπο ,αφού εκείνη είναι πλούσια και μη Εβραία και ως γνωστόν ισχύουν τα στερεοτυπικά της εποχής. Καταφέρνει να την κερδίσει και σαφώς ερωτεύονται ,παρά τις αντιξοότητες παντρεύονται και κάνουν έναν γιο , τον Τζιοζέ. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν πρέπει ο Γκουίντο μαζί με τον γιο και τον θείο του να παρουσιαστούν σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης .
Και εδώ βρίσκονται οι λόγοι για τους οποίους πρέπει να δεις την ταινία:
Η απόλυτη ένδειξη αγάπης είναι εμφανέστατη σε δυο σημεία. Η μητέρα (που όπως είπαμε δεν είναι Εβραία) ζητά να ακολουθήσει την οικογένεια της στο στρατόπεδο συγκέντρωσης και να υποστεί την αθλιότητα της κατάστασης , από το να ζει αποστασιοποιημένη από τους ανθρώπους τις και αμέτοχη από τον πόλεμο.Ακόμη η αντιμετώπιση του πατέρα προς τον μικρό γιο του( έχει κρυφά τον γιο μαζί του και όχι με τα υπόλοιπα παιδιά). Πλάθει μια ιστορία για να τον καθησυχάσει και να τον κάνει να νομίζει πως η κατάσταση δεν είναι τραγική όπως όντως είναι ,για να μην ταράξει την παιδικότητα και την ξεγνοιασιά της ηλικίας του.
● Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο που αφαιρεί ο κάθε πόλεμος και οποιαδήποτε μορφή βίας, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι που βιώνουν τέτοιες καταστάσεις σε πρώιμη ηλικία να μην γνωρίζουν τον όρο αθωότητα ποτέ.
Οπότε ο πατέρας πέρα από την κατάσταση του πολέμου που έχει να διαχειριστεί , πρέπει να προσέχει και με τι έρχεται αντιμέτωπος ο γιος του , έτσι ώστε να μην καταλάβει πως όλα αυτά που του λέει είναι της φαντασίας του και τα κάνει για να τον προστατέψει.
Αυτήν την φορά δεν προσπαθώ απλώς να μην σου κάνω spoiler , νοιώθω ότι είσαι ένα μικρό παιδί που κάποιος σου είπε άτσαλα πως δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης και θέλω να σου πω την αλήθεια με πολύ προσεκτικό τρόπο για να μην χάσεις τελείως και οπουδήποτε , οποιαδήποτε μορφή πίστης έχεις(όχι ,δεν δένομαι συναισθηματικά με τις ταινίες). Η αληθινή αγάπη και αφοσίωση φαίνεται στο έπακρο της, στο τέλος της ταινίας και έρχεται για να σου αφήσει μια γλυκόπικρη αίσθηση ,ένα επίθετο με το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος και την ζωή. Την οποία δεν θα ευχηθώ να θεωρείς ωραία(προσπαθώ να κάνω λογοπαίγνιο με τον τίτλο και καλά) ,έτσι απλά ,γιατί είναι κομματάκι δύσκολο, αλλά ελπίζω να μην έχεις χάσει την πίστη σου σε εκείνη.
Της Ευαγγελίας Καπασακάλη
" Η Κατερίνα"
Auguste Corteau
Μια παράσταση που αφορά την μητέρα του συγγραφέα.
Μια μητέρα που αφηγείται τη ζωή της μέχρι τη μέρα που αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Ένας τρυφερός αποχαιρετησμός. Η Κατερίνα έπασχε από μανιοκατάθλιψη.
Πρόκειται για την αληθινή ιστορία της μητέρας του συγγραφέα. Φάρμακα , σύζυγος, γιος, αγάπη, ομοφυλοφιλία, χιούμορ και απόπειρες αυτοκτονίας αποτελούν την πραγματικότητα της ηρωίδας. Μιας πραγματικότητας που επηρέασε όλη την οικογένεια.
"Έπειτα μέσα στη νύχτα κάτι θα φτερουγίσει μέσα μου: το μικρό μου τίποτα που ετοιμάζεται να πετάξει, να ενωθεί με το μεγάλο τίποτα ή με την ελπίδα μιας ζωής υπέροχης σαν αυτή που αφήνω"
Από 5 Δεκέμβρη στο Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου
Της Άγνωστος Χ.
Manic(2001)
Σκηνοθεσία: Jordan Melamed
Σενάριο: Michael Bacall και Blayne Weaver
Είδος : Δράμα
Υπόθεση:
Η ταινία διαδραματίζεται σε
ένα ψυχιατρείο όπου ο Lyle,
ένας επιθετικός νέος
εισέρχεται εκεί διότι κατά
την διάρκεια ενός αγώνα
baseball χτυπά βίαια έναν
συμπαίκτη του. Εκεί συναντά
και άλλους ανθρώπους οι
οποίοι επίσης αντιμετωπί-
ζουν ορισμένα προβλήματα
με τον περίγυρο ή και τον
εαυτό τους. Στο δωμάτιο
συγκατοικεί με τον Kenny
ένα μικρότερο παιδί το οποίο
φαίνεται να οδηγήθηκε εκεί
εξ αιτίας του πατέρα του , ο οποίος τον κακοποιούσε, επίσης έρχεται κοντά με τον Chad ο οποίος αντιμετωπίζει μανιοκατάθλιψη και αγοραφοβία . Οι δυο τους κάνουν σχέδια για να πάνε μαζί στο Amsterdam και περνάνε χρόνο συζητώντας, ακούγοντας μουσική κλπ. Ερωτεύεται την Tracy η οποία δυσκολεύεται να μιλήσει για τον εαυτό της και στον ύπνο της βλέπει συνεχώς εφιάλτες, καταφέρνουν να έρθουν κοντά και καταφέρνει να μιλήσει για ό,τι την έχει πληγώσει στην ζωή της.
Η μοναδικότητα του καθενός όσο αφορά τον χαρακτήρα τους αλλά και την αντιμετώπιση που έχουν απέναντι στον λόγο τον οποίο οδηγήθηκαν στο ψυχιατρείο είναι ένας λόγος για να δεις αυτήν την ταινία.
Ένας επιπλέον είναι για να καταλάβεις την κατάσταση που επικρατεί σε αυτούς τους χώρους και το πόσο δύσκολο είναι να ζεις εκεί είτε ως ασθενής είτε να εργάζεσαι εκεί , αφού και για τους δύο είναι δύσκολο.
Διότι για να μπορέσουν να συνεργαστούν και να βοηθήσουν εκείνους που έχουν πληγωθεί και να καταφέρουν να προχωρήσουν με την ζωή τους, χρειάζεται πολύς κόπος και θέληση .
Στην πραγματικότητα πολλοί άνθρωποι καταλήγουν να υποφέρουν και να μην μπορούν να βοηθηθούν είτε διότι δεν ακολουθούν την κατάλληλη θεραπεία είτε διότι οι άνθρωποι που είναι γύρω τους δεν είναι σωστά ή καθόλου ενημερωμένοι και άθελα ή μη τους αφήνουν να βυθιστούν στα προβλήματα τους σε σημείο δύσκολο να διαχειριστούν χωρίς τους κατάλληλους ανθρώπους και μέσα.
Γι’ αυτό ο κόσμος πρέπει να ενημερώνεται και από οποιαδήποτε μορφή τέχνης , η οποία θίγει το θέμα αλλά και από ψυχολόγους και ψυχιάτρους έτσι ώστε να μην βασανίζονται άνθρωποι οι οποίοι επηρεάζονται από ό,τι συμβαίνει και δεν μένουν ανεπηρέαστοι και νεκροί εσωτερικά.
Ευαγγελία Καπασακάλη
Ανδαλουσιανός σκύλος
(Un chien andalou) (1928)
Σκηνοθεσία: Luis Bunuel
Σενάριο: Luis Bunuel και Salvador Dali
Πρωταγωνιστές: Pierre Batcheff και Simone Mareuil
Μουσική: Richard Wagner
Μορφή : ταινία μικρού μήκους , βωβή
Είδος: Αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα δείγματα υπέρ ρεαλισμού στον κινηματογράφο.
Βασίζεται σε όνειρα του
Bunuel και Dali .
Η ταινία αποτελείται
από ασύνδετες, αισθητικά
περίεργες και προκλητικές
( θυμήσου χρονολογία)
σκηνές. Ορισμένοι τις
έχουν χαρακτηρίσει
αλληγορικές και ότι βασί-
ζονται σε θεωρίες του
Sigmund Freud. Fact: Ο
Bunuel αναφέρει πως το
σενάριο ολοκληρώθηκε σε
έξι ημέρες περίπου μέσω
της τεχνικής του αυτοματι-
σμού .
Γιατί να την δεις; Επειδή είναι μια από τις πιο πρωτοποριακές ταινίες της εποχής αλλά και των μετέπειτα.
Γιατί αξίζει να ψαχτείς με τους δημιουργούς και το background της υπόθεσης ( π.χ. Φροϋδικές θεωρίες κ.α) Ακόμη για να αντιμετωπίσεις την προκατάληψη που υπάρχει απέναντι στις ταινίες μικρού μήκους (χαρακτηρισμοί του τύπου : ψευτοκουλτουρε κ.ο.κ.) .
Τέλος αν γουστάρεις( ήθελα να πω αγαπάς, αλλά το παίζω cool) τον κινηματογράφο είναι από τις ταινίες που προσωπικά με έκαναν να αναζητήσω πολλά σε σχέση με αυτόν τον τομέα και με επηρέασαν πολύ θετικά .
( ΟΚ, ΟΚ έχεις το ελεύθερο να πουλήσεις λιίγο μούρη αν την δεις άλλα μόνο για να παροτρύνεις κι άλλους να την δουν. Παρακαλώ!
Όχι άλλη δήθεν κουλτούρα.
Φιλικά πάντα .)
Ευαγγελία Καπασακάλη
Me before you (2016)
Η Λουίζα «Λου» Κλαρκ ζει σε μια ήσυχη πόλη της Αγγλίας. Χωρίς κάποια συγκεκριμένα κατεύθυνση στη ζωή της. Πηγαίνει από την μια δουλειά στην άλλη για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά της.
Θα καταφέρει να βρει μια θέση για δουλειά αναλαμβάνοντας τη φροντίδα του Γουίλ Τρέινορ.
Η <<Λου>> σε αντίθεση με τον Γουίλ ο οποίος έχει χάσει κάθε ίχνος χαράς και αισιοδοξίας είναι μια πηγή ζωντάνιας και ενθουσιασμού.
Η << Λου>>
προσπαθεί με
κάθε τρόπο να
πείσει τον Γουίλ
ότι η ζωή είναι
όμορφη και
πάντα υπάρχουν
ξεχωριστά
πράγματα τα οποία πρέπει να εκτιμάς.
Το «Me before you » θα µας δείξει ότι πολλές φορές βρίσκεις την αγάπη εκεί που δεν το περιμένεις. Και κάποιες φορές σε πηγαίνει εκεί που δεν περίμενες ποτέ ότι θα καταφέρεις να φτάσεις.
Της Άγνωστος Χ
Pay it forward (2000)
Σκηνοθεσία: Mimi Leder
Σενάριο: Lesile Dixon
Είδος: Δραματική
Υπόθεση:
Η ταινία ξεκινάει με
έναν σπάνιο φαινόμενο
(για εμένα τουλάχι-
στον).
Ο πρωταγωνιστής
(Trevor) στο σχολείο
γνωρίζει έναν καθηγη-
τή κοινωνικών σπου-
δών που θέλει να
εξηγήσει στα παιδιά
από νωρίς ποια είναι
η ουσία στην ζωή και
δεν θέλει να τα κάνει
άβουλους παπαγάλους,
στους οποίους δεν
έχει να δώσει κανένα
διαφορετικό ερέθισμα.
Έχει μια ιδέα που
θέλει να τους περάσει, η οποία στοχεύει στο να γίνεται μια καλή πράξη από κάποιον σε άλλους και όχι απλά να επιστρέφεται στον ίδιο και να τελειώνει εκεί.
Ο Trevor παίρνει αυτό το ερέθισμα από τον καθηγητή του και αποφασίζει πως θα βοηθήσει τρεις ανθρώπους ξεχωριστά , αφού ο καθηγητής του τον επηρέασε τόσο θετικά.
Αρχικά βοηθάει έναν άστεγο και τον φιλοξενεί κρυφά στο σπίτι του , ενώ φεύγει μετά και αρχίζει τις χρήσεις, τελικά ξεπληρώνει τη χάρη σε μια γυναίκα , η οποία ετοιμάζεται να αυτοκτονήσει.
Έπειτα αποφασίζει να βοηθήσει την μητέρα του και ταυτόχρονα και τον καθηγητή του και τους κανονίζει συνάντηση , οι οποίοι τελικά τα βρίσκουν καλά.
Μέχρι που εμφανίζε-ται ο πατέ- ρας του Trevor και πρώην σύζυγος της και προσπαθεί να βελτιώσει τις σχέσεις του με όλους , προσπαθώντας να τους πείσει πως έχει αλλάξει ( αφού έπινε και κακοποιούσε την σύζυγο του, αλλά αγνοούσε και τον γιό του).
Εν τέλει αποδεικνύεται πως για άλλη μια φορά , δεν είχε αλλάξει και η μητέρα του προσπαθεί και μέσω μια ιστορίας που λέει ο καθηγητής του Trevor να κατανοήσει πως είναι θύμα κακοποίησης και πως πρέπει να τον διώξει από την ζωή της για πάντα.
Έπειτα μαθεύεται η ιδέα του << pay it forward>> και ο Trevor μιλάει για αυτό στην τηλεόραση , έτσι ώστε να γίνει γνωστό ευρέως.
Η μητέρα του αποφα-
σίζει πως θα ακολου-
θήσει κι εκείνη την
ιδέα αυτή και αποφα-
σίζει να συγχωρέσει
την μητέρα της, με την οποία είχε χαθεί.
Σε ένα περιστατικό που γίνεται στο σχολείο και o Trevor είναι παρόν αποφασίζει πως θα βοηθήσει και έναν συμμαθητή του , ο οποίος δέχεται εκφοβισμό και πηγαίνει να τον υπερασπιστεί. Η ταινία κλείνει αρκετά ρεαλιστικά και σίγουρα σε μαυρίζει εν μέρει αφού πρέπει να γίνονται θυσίες για να κινητοποιηθεί ο άνθρωπος.
Χρειάζεται κάτι πολύ άσχημο να συμβεί για να λάβουμε κάποια μηνύματα και μέχρι τότε βολευόμαστε στα συνηθισμένα.
Προφανώς και εγώ και εσύ γνωρίζουμε πως το << ζήσε την κάθε στιγμή σαν την τελευταία>> είναι αδύνατον αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η ζωή αφορά μόνο την ατομική μας ευτυχία. Επίσης πρέπει ό ,τι κάνουμε να γίνεται και για την προσωπική μας βελτίωση αλλά να στοχεύει και στην καλυτέρευση ολόκληρου του συνόλου.
Αφού όταν φεύγουμε
σημασία έχει τι κάναμε
όσο ζούσαμε, έτσι ώστε
να επηρεάσουμε και
ανάλογα τους επόμε-
νους που θα έρθουν. Αν κοιτάς μόνο πως θα καλυτερεύσεις την ζωή σου σύμφωνα με την καπιταλιστική κοινωνία ( και λέω μόνο ,γιατί αυτή είναι η κοινωνία αλλά έχει διαφορά η αποδοχή της από την αλλοίωση και παρακμή σου) , έχεις χάσει το νόημα .
Σκέψου πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες το ελάχιστο για τον κόσμο- και μην το γειώσεις ψάχνοντας κάτι βαρύγδουπο.
Οποιαδήποτε αγνή πράξη αφορά ολόκληρο τον πλανήτη και ό ,τι εμπεριέχεται σε αυτόν αποτελεί κληρονομιά για τους επόμενους και υπόδειγμα για τους προηγούμενους.
Της Ευαγγελίας Καπασακάλη
Η μητέρα( Brie Larson)βρίσκεται εγκλωβισμένη σε ένα δωμάτιο για 7 χρόνια μαζί με το πεντάχρονο γιο της Jack. Ο οποίος δεν γνωρίζει ότι υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος έξω από αυτό το μικρο δωμάτιο.
Όλα θα αλλάξουν όταν η μητέρα του αποφασίσει να του πει όλη την αλήθεια και να προσπαθήσει να δραπετεύσουν.
Μια ιστορία με νόημα που δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα και δεν μπορεί να μην σε συγκινήσει.
Η εξυπνάδα που παρουσιάζει το αθώο βλέμμα , οι φοβερές και ρεαλιστικές αντιδράσεις αγγίζουν κάθε θεατή.
Της Άγνωστος Χ.
American History X (1998)
Σκηνοθεσία: Tony Kaye
Σενάριο: David McKenna
Είδος: Δραματική
Υπόθεση:
Ο Ντάνι είναι μαθητής
λυκείου και αναδυόμενος
νέο-ναζί, υποχρεούται
από τον καθηγητή του
στην ιστορία να γράψει
μια έκθεση βασιζόμενη
σε οποιοδήποτε βιβλίο
που αναφέρεται στα
ανθρώπινα δικαιώματα,
ο καθηγητής του είναι
Εβραίος, και επίτηδες ο
Ντάνι διαλέγει το βιβλίο "
Ο αγών μου" του Α.
Χίτλερ.
Επιμένουν να αποβληθεί,
όμως ο διευθυντής
αρνείται και μάλιστα
αποφασίζει πως πλέον
θα κάνουν μαζί μαθήματα ιστορίας ( μαθήματα αμερικανικής ιστορίας) και του βάζει ως εργασία να γράψει για τον αδερφό του Ντέρεκ ( πρώην νεοναζί) , ο οποίος μόλις αποφυλακίστηκε αφού συμπλήρωσε την τριετή ποινή του λόγω ανθρωποκτονίας. Πρέπει να παραδώσει την εργασία μέχρι την επόμενη ημέρα , αλλιώς θα αποβληθεί.
Η ταινία ουσιαστικά αναφέρεται σε εκείνη την ημέρα , όμως με την χρήση της ασπρόμαυρης εικόνας πληροφορούμαστε και για το παρελθόν.
Αρχικά οι ρατσιστικές ιδέες υπήρχαν παλαιότερα στο σπίτι του Ντάνι και του Ντέρεκ , και εκφράζονταν έντονα από τον πατέρα τους, ο οποίος ύστερα δολοφονήθηκε από μαύρους εμπόρους ναρκωτικών.
Οπότε μετά τον θάνατο του , ο Ντέρεκ αρχίζει να ασπάζεται ρατσιστικές και ναζιστικές ιδέες και μαζί με έναν φίλο του ιδρύουν μια συμμορία με το όνομα << μαθητές του Χρηστού>> , όπου αρχίζουν να κάνουν επιθέσεις σε άλλες συμμορίες και σε καταστήματα και να κλέβουν, βασανίζουν, σκοτώνουν ανθρώπους μόνο γιατί είναι από άλλες χώρες.
Ακόμη πληροφορούμαστε πως ο λόγος που φυλακίζεται σε τρία χρόνια κάθειρξη είναι διότι μια συμμορία μαύρων που ήρθαν σε σύγκρουση , αποφασίζει να του κλέψει το αυτοκίνητο,τελικά σκοτώνονται και οι δύο.
Στην φυλακή ο Ντέρεκ προσχωρεί στην συμμορία << Άρια Αδελφότητα>> και έπειτα κατανοεί πως κάνουν διακίνηση ναρκωτικών με την ισπανική συμμορία και το θεωρεί υποκριτικό , γι αυτό και αποφασίζει να αποχωρήσει από την , οπότε ετοιμάζονται να πάρουν εκδίκηση με τον χειρότερο τρόπο και τον χτυπούν και τον βιάζουν στο ντούζ των φυλακών.
Ύστερα από αυτό το περιστατικό ο Ντέρεκ αποστασιοποιείται από όλους και περνά χρόνο και με τον Λάμοντ ( μαύρος κατάδικος) που δουλεύουν μαζί στο καθαριστήριο αλλά κυρίως μόνος του διαβάζοντας τα βιβλία που του φέρνει ο διευθυντής του , ο οποίος τον πληροφορεί πως ο αδερφός του ακολουθεί τα προηγούμενα βήματα του.
Όταν τελικά αποφυλακίζεται , επιστρέφει εντελώς αλλαγμένος άνθρωπος και ενώ πάνε σε νεοναζιστική εκδήλωση για να δηλώσει πως εκείνος και ο αδερφός του θα αποστασιοποιηθούν από όλα αυτά ( ενώ όλοι τον θεοποιούν και ζητωκραυγάζουν για την ελευθερία του ) , έπειτα αντιλαμβάνονται την ριζική αλλαγή και γίνεται μια διαμάχη όπου πυροβολούν ο ένας τον άλλον .
Φεύγοντας ο Ντάνι απορεί με την όλη ανατροπή της κατάστασης αλλά καταλαβαίνει αμέσως αφότου του εξηγήσει ο Ντέρεκ τις εμπειρίες του στην φυλακή.
Επιστρέφουν σπίτι και διώχνουν οποιοδήποτε ναζιστικό σύμβολο και στοιχείο , ο Ντάνι τελειώνει την εργασία του και το επόμενο πρωί πηγαίνει στο σχολείο μαζί με τον αδερφό του. Αυτή η ταινία έχει ένα από τα πιο τραγικά τέλη στον κινηματογράφο, αφού ο Ντάνι σκοτώνεται από έναν μαύρο συμμαθητή του μέσα στις τουαλέτες.
Επικρατεί το απόλυτο χάος όταν τον αντικρίζει ο Ντέρεκ και η ταινία κλείνει με τον Ντάνι να αφηγείται τα λόγια του Α. Λίνκολν όσο αφορά το μίσος.
Θα μπορούσα να κάνω ολόκληρη ομιλία για την ταινία μιας και την έχω δει από αρκετά νεαρή ηλικία και συνεχίζω να την βλέπω , αφού κατ ΄ εμέ είναι από τις καλύτερες ταινίες που υπάρχουν. Πολλά ηθικά διδάγματα.
Το μίσος και ο ρατσισμός προϋπήρχαν και το γεγονός ότι ο πατέρας τους δολοφονήθηκε από άνθρωπο άλλης χώρας τους έκανε να μισούν οποιονδήποτε δεν είναι από εκεί και ΝΑ ΓΕΝΙΚΕΎΣΟΥΝ ΤΗΝ ΆΠΟΨΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΟΛΌΚΛΗΡΗ ΧΏΡΑ ΑΠΌ ΈΝΑ ΜΕΡΟΣ ΑΤΌΜΩΝ ( ίσως κάτι να σου θυμίζει αυτή η κατάσταση...) άλλα ακόμη θεωρούν όλους τους υπόλοιπους κατώτερους από τους ίδιους ( μήπως κι αυτό κάτι;) .
Η μεγαλοψυχία του συγκρατουμένου του στην φυλακή ( όπως είπαμε είναι μαύρος και γνωρίζει της προηγούμενες ιδεολογίες του Ντέρεκ) όπου μια μέρα στο καθαριστήριο , ενώ έχουν πλέον αναπτύξει οικειότητα , φοράει ένα σεντόνι που βρίσκει και γελοιοποιεί την Κ.Κ.Κ και καταλήγουν να γελάνε μαζί. Ακόμη δεν τον κρίνει για τον παρελθόν του και τον βοηθάει έτσι ώστε να αποφυλακιστεί γρηγορότερα και καταφέρνουν να δημιουργήσουν την πιο αφάνταστη και ουσιαστική σχέση μέσα στην φυλακή, με τις συγκεκριμένες συνθήκες.
Η πλήρης αδικία , ξανά , Ο ΛΕΓΟΜΕΝΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ.
Ενώ καταφέρνει να αποστασιοποιηθεί και να ελευθερωθεί εντελώς ο Ντέρεκ , ο οποίος είναι εκείνος που έκανε το μεγαλύτερο κακό και επηρέασε και τον αδερφό του σε αυτήν την πορεία , τελικά σκοτώνουν τον Ντάνυ επειδή είναι αδερφός του Ντέρεκ και είχε όμοιες αντιλήψεις.
Το μίσος μόνο μίσος φέρνει γι αυτό και αν δεν υπάρξει ριζική αλλαγή δεν μπορούν να αλλάξουν πολλά πράγματα.
Το κάλλιο αργά παρά ποτέ στην προκειμένη καταρρίπτεται. Γιατί ειλικρινά κάποιες φορές πρέπει να κάνουμε κάτι όσο πιο γρήγορα γίνεται , αφού ο χρόνος κυλάει συνεχώς και η αδράνεια, η άσκοπη επιμονή, τα νεύρα και ο θυμός είναι μερικά από τα πράγματα που σε κάνουν να ξεχνάς πως ζεις και ό,τι και αν κάνεις είναι υπολογίσιμο .
<< ..Η στιγμή που περνάει, δε χάνεται. Μας κυνηγάει.>>
Τέλος σου παραθέτω μια απορία που εξέφρασα πριν 7 χρόνια περίπου: Πως γίνεται να υπάρχουν τέτοιες ταινίες (μαρτυρίες, ιστορικά γεγονότα κλπ) και οι άνθρωποι να συνεχίζουν να έχουν τέτοιες ιδεολογίες;
Ελπίζω να μην απάντησες, πως ήμουν μικρή .
Της Ευαγγελίας Καπασακάλη
Πέρασε ένας χρόνος
Ένα παλιό ψηλοτά-
βανο σπίτι στον Κο-
λωνό,μια κουζινούλα
με δωρεάν κρασί και
φαγητό, ένα σαλόνι
με καρέκλες γύρω-
γύρω , μια ομάδα
νέων ηθοποιών και
συντελεστών και μια
ζεστή, πρόσχαρη
ατμόσφαιρα κέντη-
σαν ένα πολύ όμορφο
και ελπιδοφόρο πρό-
τζεκτ.
Η παράσταση ‘’Πέρα-
σε ένας χρόνος’’
είναι μια πρότυπη,
αναζωογονητική πα-
ράσταση που θα κε-
ρδίσει το ενδιαφέρον
σας και θα σας κρατήσει καθ'όλη την διάρκεια της.
Μια παράσταση στην οποία οι ηθοποιοί εξιστορούν ανθρώπινες ιστορίες που συγκεντρώνουν μέσα τους πόνο, αγάπη, έρωτα, θλίψη, κλάμα, γέλιο, τραγούδι και κλείνουν με ένα απρόσμενο και πολύ έξυπνο τέλος που ανεβάζει την παράσταση.
Ιστορίες που παρουσιάζουν συναισθήματα και ιστορίες που από πίσω τους κρύβεται μια άλλη πιο προσωπική και μάλλον άσχημη αλήθεια που ποτέ δεν αποκαλύπτεται παρά μόνο όταν είναι αργά.
Ιστορίες που θα σας αγγίξουν και θα σας περάσουν από ένα κύμα συναισθημάτων, αντιθέσεως και προβληματισμών που όμως δεν θα σας κάνουν να βαρεθείτε εξαιτίας της εναλλαγής.
Δυνατές και πάνω από όλα αληθινές ερμηνείες μέσω των οποίων ο κάθε ηθοποιός με τον δικό του τρόπο σε έκανε να νιώσεις και να δεις και εσύ μαζί αυτά που σου έλεγε.
Τα κουστούμια λιτά και καθημερινά ανάλογα την εποχή και την χρονολογία που διαδραματιζόταν, το ίδιο και το σκηνικό που παρά που ήταν πολύ λιτό οι έξυπνες κινήσεις με τον φωτισμό, την χρήση κεριών και η αξιοποίηση όλου του χώρου από τους ηθοποιούς σε κέρδιζε.
Μια άμεση παράσταση που θα σας κάνει να ξεχαστείτε και να αφεθείτε στο παράλογο που συγχρόνως τείνει να είναι λογικό. Ένα μπράβο σε όσους έστησαν αυτό το πρότζεκτ και παίζουν χωρίς να κόβουν εισιτήριο σε τέτοιους δύσκολους καιρούς αλλά ζητώντας ότι μπορεί να δώσει ο καθένας.
Μια αξιόλογη προσπάθεια που αξίζει να της δώσετε μια ευκαιρία και να την διαδώσετε ώστε να την παρακολουθήσουν όσο πιο πολλοί γίνεται.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία, Δραματουργική Σύνθεση: Ναταλία Στυλιανού Φωτισμοί, Σκηνικά, Κοστούμια, Μουσική: Η ομάδα Φωτογραφίες / Αφίσα: Γιώργος Πανηγυρόπουλος
Ανιχνεύουν και ερμηνεύουν οι: Χρήστος Διονυσόπουλος, Δήμητρα Δρακοπούλου, Δημήτρης Κακαβούλας, Ιάκωβος Μηνδρινός, Σεμίνα Πανηγυροπούλου, Θαλής Πολίτης, Αγγελική Στρατή
Οργάνωση παραγωγής: Λία Κίκερη
Τοποθεσία: Θυάμιδος 9, Κολωνός (σταθμός Λαρίσης) Πληροφορίες:
Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00
Κυριακή στις 20:00 —
Περιορισμένος αριθμός θέσεων Απαραίτητη η κράτηση θέσεων στο 694 762 9055
Είσοδος με προαιρετική συνεισφορά
Της Άννας Χαλκιά
Xenia(2014)
Σκηνοθεσία: Πάνος Κούτρας
Σενάριο: Παναγιώτης Ευαγγελίδης , Πάνος Κούτρας
Είδος: Δραματική, περιπέτεια με κωμικά στοιχεία
Υπόθεση:
Ο Ντάνυ και ο
Οδυσσέας
φτάνουν στην
Αθήνα σε δια-
φορετικά χρο-
νικά διαστή-
ματα , αφού
έχει πεθάνει
η μητέρα τους
και αναζητούν
τον πάτερα
τους , ο οποίος ζει πλέον στην Θεσσαλονίκη. Θέλουν να πάνε στην Θεσσαλονίκη για να ζητήσουν από τον πατέρα τους χρήματα για να πάρουν την ελληνική υπηκοότητα και επίσης έχουν πληροφορηθεί πως ο πατέρας τους κατεβαίνει στις εκλογές με ένα ακροδεξιό κόμμα .
Ο πατέρας τους τους έχει εγκαταλείψει και δεν έχει αναλάβει καμία ευθύνη για εκείνους και έχει ξεκινήσει μια καινούργια ζωή ( έχει παντρευτεί και έχει δυο παιδιά). Ακόμη ένας λόγος για να πάνε στην Θεσσαλονίκη είναι διότι διεξάγεται ένας διαγωνισμός τραγουδιού και ο Ντάνυ παροτρύνει τον Οδυσσέα να πάει αφού έχει πάρει το ταλέντο της μητέρας τους και τραγουδάει εξίσου καλά.
Ο Ντάνυ αντιμετωπίζει διάφορα ψυχολογικά προβλήματα και έχει παραισθήσεις ( έχει ένα κουνέλι καθ’όλη την διάρκεια της ταινίας και προς το τέλος πληροφορούμαστε πως ήταν ένα λούτρινο και ήταν στην φαντασία του αληθινό).
Τελικά φτάνουν στην Θεσσαλονίκη και βρίσκουν τον πατέρα τους , ο οποίος δεν τους αναγνωρίζει αρχικά και επιχειρεί να τους χτυπήσει με όπλο.Φεύγουν από το σπίτι και συνεχίζουν την ζωή τους , χωρίς εκείνον αφού είναι ένας άνθρωπος που τους απογοήτευσε εγκαταλείποντας τους αλλά συνέχισε να κάνει το ίδιο έχοντας ασπαστεί ακραίες ιδεολογίες , όπως προείπα. ( και ο Ντάνυ και ο Οδυσσέας είναι από την Αλβανία )
Η ταινία δείχνει όλη την σκληρή πραγματικότητα της σύγχρονης Ελλάδας αφού κατά την διαμονή τους στην Αθήνα , ο Ντάνυ έρχεται αντιμέτωπος με ρατσιστικές επιθέσεις σε gay άτομα αλλά και σε αλλόθρησκα άτομα κλπ .
Ακόμη και εκείνος και ο Οδυσσέας , όταν κυκλοφορούν στον δρόμο είναι πολλοί προσεκτικοί για να μην τους επιτεθούν επειδή είναι gay ο Ντάνυ ή επειδή είναι και οι δύο από την Αλβανία .
Αφού υπάρχουν και άλλες σκηνές στην Αθήνα , όπου άνθρωποι επιτίθενται σε ξένους και γενικά διαφορετικούς από τους ίδιους ,ανθρώπους απλά γιατί έτσι τους ήρθε ( ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΤΟΜΕΑ) .
Ο Ντάνυ σε κάποια φάση έχοντας απηυδήσει από αυτές τις συμπεριφορές θα αντιδράσει και θα καταλήξει να συλληφθεί,πράγμα που θα δυσκολέψει την παραμονή του στην χώρα. Ένα εξίσου σημαντικό θέμα , η άδεια παραμονής που καθυστερούν να πάρουν χρόνια ολόκληρα οι άνθρωποι που πηγαίνουν σε μια ξένη χώρα και τα απίστευτα λεφτά που ξοδεύουν για να πάρουν την άδεια. Ακόμη όταν εγκαταλείπουν την πατρίδα τους για ευνόητους λόγους και πηγαίνουν σε μια άλλη , ελπίζοντας για μια καλύτερη ζωή και αντιμετωπίζουν τόσο ρατσισμό, προκατάληψη και βία , ΠΩΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΟΥΝ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΧΩΡΑ , ΟΣΟ ΕΥΓΝΩΜΩΝΕΣ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ; Επίσης δουλεύουν για ελάχιστα χρήματα για να ζήσουν τις οικογένειες τους και να μπορέσουν να παραμείνουν νόμιμα στην χώρα που πήγαν. Στην πατρίδα τους , αντιμετωπίζονται ως ξένοι αλλά και στην χώρα που πλέον είναι επίσημα νόμιμοι, τους αντιμετωπίζουν ως ξένους .
Κλείνω λέγοντας: \
μην ξεχνάς την ιστορία του τόπου σου , γιατί εσύ μπορεί να μην έχεις θέμα να παραμείνεις καταδικασμένος ΑΛΛΑ ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΕΤΟΙΩΝ ΑΧΡΗΣΤΩΝ ΕΓΚΕΦΑΛΩΝ.
Η διαφορετικότητα είναι από τους σημαντικότερους λόγους που ζούμε . Αν θεωρείς τον εαυτό σου τέλειο και σε χαλάει το οτιδήποτε διαφορετικό , κάτσε σπίτι σου και κοίτα τον καθρέφτη λέγοντας πόσο υπέροχος είσαι(γέλια), μείνε εκεί μέσα όμως , μέχρι να αρχίσει να λειτουργεί ό,τι υπάρχει εκεί πάνω.
Τέλος όσο αφορά την καταδικασμένη κοινωνία που ξεχνά το παρελθόν της , έχω να σου πω πως ζω στην ίδια γειτονιά που (υπό)λειτουργούν προσφυγικά κτίσματα και πριν λίγα χρόνια άρχισαν να στεγάζονται κεντρικά γραφείου γνωστού ακροδεξιού κόμματος.
Πώς να μην σιχαθείς τον τόπο σου;
Της Ευαγγελίας Καπασακάλη
Die Welle ( Το Κύμα) (2008)
Σκηνοθεσία και σενάριο: Dennis Gansel
Είδος: Κοινωνικοπολιτική ( που εξελίσσεται σε θρίλερ…)
Υπόθεση
Βασίζεται σε ένα κοινω-
νικό πείραμα(Το τρίτο
κύμα) που έκανε ο
Ron Jones το 1967, ο
οποίος είναι καθηγητής
στην πραγματικότητα,
στους μαθητές του.
Αυτό συνέβη με αφο-
ρμή μια συζήτηση που
είχανε μέσα στην τάξη ,
για το αν μπορεί να
υπάρξει ξανά εθνικοσο-
σιαλισμός, κάτι που
αμφισβήτησαν κατε-
υθείαν οι περισσότεροι
μαθητές. Γι’ αυτό πήρε
την απόφαση να ιδρύσει ένα ολοκληρωτικό και οργανωμένο κίνημα με αυστηρές ποινές , το οποίο θα διοικούσε ο ίδιος.
Προφανώς αυτό το κίνημα είχε αυστηρούς κανόνες και ακραίες συμπεριφορές , έτσι ώστε να οδηγηθούν οι μαθητές στην κατανόηση του πόσο γρήγορα και χωρίς να το κατανοήσει ,μπορεί να ασπαστεί κάποιος τέτοιου είδους ιδεολογίες.
Όμως και από την πλευρά των έφηβων μαθητών ήταν τρομακτικά ρεαλιστική η αντίδραση τους , η οποία έτεινε στην μαζικοποίηση και τον φανατισμό.
Τέλος ο καθηγητής την πέμπτη ημέρα σταμάτησε το πρόγραμμα και έδειξε στους μαθητές του τις ομοιότητες που παρουσίασαν με την νεολαία των ναζί.
Ο Απολογισμός κατ’ εμέ : Σίγουρα είναι καλό να μαθαίνουμε από τις πράξεις μας και ιδίως τα δικά μας λάθη .
Την γνώμη μου την έχω εκφέρει ξανά εδώ, όσο αφορά τις ακραίες ιδεολογίες, οπότε δεν θα σε κουράσω πολύ.
Απλά θα πω κάτι που με απογοητεύει και θα συνεχίσει.
Όσο αφορά την μαζικοποίηση. Υπάρχει σε όλους τους τομείς. Μιλάω για την πιο συνηθισμένη μαζικοποίηση στη σύγχρονη κοινωνία. Να είμαστε όλοι ίδιοι σε έναν μέτριο κόσμο , χωρίς προσδοκίες και ελπίδες για εξέλιξη.
Όλοι ευέλικτα βολεμένοι , μόνο για το καλό μας . Όχι μόνο να έχουμε τα ίδια ενδιαφέροντα κλπ αλλά να έχουμε και ακριβώς ίδιες ιδέες για τον ακριβώς ίδιο κανένα λόγο.
Να μην προκαλούμε καμία ταραχή και αλλαγή στον κόσμο. Γιατί έτσι είναι πιο εύκολα όλα. Ακόμη και η φαινομενική διαφορετικότητα αποτελεί μαζικοποίηση!
Τους πραγματικά διαφορετικούς ανθρώπους μπορεί να μην τους γνωρίσεις είτε κατανοήσεις , αλλά δεν πειράζει. Γι’αυτούς δεν έχουν σημασία αυτά, παρά μόνο οι πράξεις τους για τον κόσμο μετράνε.
Και ας μην καταλάβεις ποτέ.
Της Ευαγγελίας Καπασακάλη
3 Ταινίες που πρέπει να δεις στην ζωή σου,
αλλά συνήθως το αναβάλεις γιατί έχουν μεγάλη διάρκεια και sequel.
(Τυπικές δικαιολογίες)
- Πολύ Μεγάλος Τίτλος
Ένα κοινό που έχουν αυτές οι ταινίες και διαλέγω να τις βάλω μαζί είναι γιατί νοιώθω (χωρίς να με υποτιμάω) πολύ μικρή
( και όχι ηλικιακά) για να τις σχολιάσω ,πέρα από το να πω: ΑΠΛΑ ΔΕΣ ΤΗΝ @#$%!& ,είναι τέλεια.
Έτσι κι αλλιώς (ευελπιστώ) κανείς δεν θα τολμήσει να σε ρωτήσει:
Γιατί να τις δω; Ο λόγος που σου τις αναφέρω είναι γιατί
1) όντως πρέπει να της δεις σε κάποια φάση της ζωής σου , γι’αυτό όσο νωρίτερα τόσο το καλύτερο
2) όντως έχουν μεγάλη διάρκεια και είναι ευκαιρία τώρα που
( υποτίθεται ότι ) έχεις χρόνο να τις δεις
3) αν όντως δεν τις έχεις δει μέχρι σήμερα θα γλιτώσεις πολύ αγωνία χωρίς να περιμένεις να βγουν τα επόμενα
* Οι ταινίες (χρονολογικά , γιατί αλλιώς είναι ΠΟΛΥ δύσκολο και θα γράψω περιοδικό και όχι άρθρο):
-The Godfather(1,2,3)- (1972),(1974),(1990) ,
αντίστοιχα Σκηνοθεσία: Francis Ford Coppola
Όπως προείπα αισθάνομαι πολύ μικρή απέναντι στις ταινίες , αλλά θα πω ελάχιστα πράγματα για την καθεμία. Αν είσαι από τους ανθρώπους που δεν σε τράβηξε το είδος της και η υπόθεση της (!) , τότε η σκηνοθεσία (δες παραπάνω) και οι ηθοποιοί ( π.χ. Marlon Brando, Al Pacino ) είναι υπέρ αρκετοί λόγοι για να τις δεις.
-Star Wars(1977),(1980),(1983),(1999),(2002),(2005),(2015) ,
η σειρά εξέλιξης όμως είναι η εξής : 4,5,6,1,2,3,7. *Αναμένουμε κυρίως 2017 και 2019 για τα επεισόδια 8 και 9 ( και βγήκε και το Rogue One: A Star Wars Story ( φέτος) και το 2018 θα βγει το Star Wars Anthology: Han Solo) Η Σκηνοθεσία δεν είναι πάντα από τον ίδιο σκηνοθέτη και αυτό γίνεται κατανοητό πολύ εύκολα. Την σκηνοθεσία στα επεισόδια 4,1,2,3 έχει κάνει ο George Lucas. Και επειδή κάποια πράγματα στην ζωή μας δεν μπορούμε να τα εκφράσουμε εμείς με τα σωστά λόγια ( κατάλαβες το νόημα) , θα σου πω απλά δες τα όλα και θα καταλάβεις κι εσύ γιατί έπρεπε να το είχες δει.
-Harry Potter(2001),(2002),(2004),(2005),(2007),(2009),(2010),(2011).
Αν γεννήθηκες προς τα τέλη του ‘90 όπως και εγώ και τα έχεις δει όλα από εκατό φορές το καθένα , και περίμενες με ανυπομονησία το επόμενο κάθε φορά, τότε θα πόνεσες το ίδιο με όλους μας όταν έμαθες πως τέλος οι ταινίες...
Όπως ανέφερα στην αρχή είναι όλες οι ταινίες αγαπημένες μου και δεν έχω λόγια να εκφραστώ ( για αυτονόητους λόγους) για την κάθε μια ξεχωριστά. Αλλά για αυτήν συγκεκριμένα θα σου έλεγα πως είμαι λίγο πιο δεμένη διότι, μεγάλωνα μαζί της(χαίρομαι,αν δεν σου φάνηκε περίεργη η έκφραση).
Κάθε μια είναι υπέροχη για εμένα.
Και αντικειμενικά είναι ΠΟΛΥ καλές ταινίες λόγω της δουλειάς, που έχει υπάρξει στην κάθε μια και εννοείται ως προς το αποτέλεσμα.
Της Ευαγγελίας Καπασακάλη
The Letter Writer (2011)
Σενάριο και σκηνοθεσία : Christian Vuissa
Υπόθεση:
H Maggie ζει την έφηβη
ζωή της, με τις ταραχές
της αλλά και ορισμένες
δυσκολίες τις οποίες
αντιμετωπίζει ο κάθε
άνθρωπος. Κάποια στι-
γμή λαμβάνει ένα γράμμα
από κάποιον άγνωστο, το
οποίο είναι γεμάτο θετι-
κότητα και έχει σκοπό να
της υπενθυμίσει πως
αξίζει και πρέπει να
κάνει πράγματα που
επιθυμεί στην ζωή της.
Η Maggie αρχίζει να ανα-
ζητά τον αποστολέα του
γράμματος και εν τέλει
τον βρίσκει σε ένα γηροκομείο, ο οποίος της λέει πως συνηθίζει να στέλνει γράμματα τέτοιου ύφους σε διάφορους ανθρώπους. Αφού έστω και για λίγο εντυπωσιάζονται από την κίνηση ενός άγνωστου ανθρώπου που τους υπενθυμίζει ορισμένα πράγματα που ίσως να έχουν ξεχάσει και ίσως να παρακινηθούν να κάνουν και εκείνοι το ίδιο με κάποιον τρόπο. Έπειτα παρακινεί και εκείνη να αρχίσει να κάνει το ίδιο πράγμα με τα γράμματα, όμως συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να γράψει όπως και εκείνος.
Παράλληλα στην ζωή της γίνονται διάφορα άσχημα γεγονότα (στο σχολείο, στην οικογένεια της, με την σχέση και τους φίλους τις) και απογοητεύεται αρκετά,όμως δεν τα παρατάει και κάνει άλλες δραστηριότητες στον τομέα της μουσικής που την ενδιαφέρει, με τον συγγραφέα του γράμματος αλλά και τους υπόλοιπους.
Όταν πεθαίνει ο συγγραφέας των γραμμάτων, κατανοεί τι πρέπει να κάνει στην ζωή της και με ποιον τρόπο θα καταφέρει και εκείνη να βοηθάει τον κόσμο με τον δικό της τρόπο, δηλαδή μέσω της μουσικής.
Γενικότερα η ταινία είναι από εκείνες που δείχνουν τις πιο αγνές προθέσεις ανθρώπων, που θα αποτελούσαν υπόδειγμα χαρακτήρα και ένα καλό παράδειγμα – προς μίμηση – αλλά όχι με την έννοια του δείχνω πως κάνω κάτι καλό αλλά δεν το αισθάνομαι. Ανιδιοτέλεια. Μπορεί όλα γύρω σου και μέσα σου να καταρρέουν αλλά εσύ επιμένεις με καλές προθέσεις να κάνεις κάτι που είναι αρκετά σπάνιο. Να είσαι ευγενικός, καλός , υπομονετικός, ενθαρρυντικός με όλους, χωρίς να περιμένεις αναγνώριση ,επιβράβευση, ούτε ευχαριστώ.
Η ταινία είναι αρκετά ρεαλιστική για εμένα, διότι δεν δείχνει να επέρχεται η κάθαρση από όλους (!) αφού κάτι τέτοιο είναι σχεδόν αδύνατον . Στην πραγματικότητα ίσως να παλεύεις μια ζωή για ιδανικά που να μην καταλάβουν οι περισσότεροι, να προσπαθείς να κάνεις τον κόσμο καλύτερο με τον τρόπο σου καθημερινά αλλά να καταλήγεις να δέχεσαι τις πιο άθλιες συμπεριφορές από όλους. Μη με ρωτήσεις γιατί. Το θέμα είναι πως ακόμη και σε αυτήν την περίπτωση εσύ θα αντέχεις, διότι εξ αρχής δεν περίμενες τίποτα ως αντάλλαγμα. Ούτε καν απλή κατανόηση ( γέλια…)
Αν σου φαίνεται δύσκολο να γράψεις γράμμα σε διάφορους ανθρώπους, ξεκίνα με το να ακούς τους φίλους σου και την οικογένεια σου αλλά και κάποιον καινούργιο άνθρωπο στην ζωή σου. Μπες στην θέση του και πες με ειλικρίνεια και χωρίς μεγάλες προσδοκίες, τι θα επιθυμούσες στην θέση του να ακούσεις. ΜΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ
Της Ευαγγελία Καπασακάλη
American Pastoral (2016)
Σκηνοθεσία: Ewan McGregor
Σενάριο: John Romano
Υπόθεση:
Ο Σίμουρ Λιβόβ, ο οποίος ήταν
κάποτε γνωστός αθλητής και
πλέον επιτυχημένος επιχειρημα-
τίας είναι παντρεμένος με την
Ντόουν, πρώην βασίλισσα ομο-
ρφιάς και έχουν μια κόρη ( Μέρι )
η οποία από νεαρή ηλικία άρχιζε
να εκφράζει την ανησυχία της για
την κατάσταση που επικρατούσε
( δεκαετία ‘60 , πόλεμος Βιετνάμ)
κάτι που αρχίζει να ανησυχεί τους
γονείς της διότι δεν ξέρουν πως
να διαχειριστούν την κατάσταση.
Η κόρη τους μεγαλώνει και αρχίζει να έχει έντονο θυμό απέναντι στα πρόσωπα και τα γεγονότα της εποχής, ακόμη και στους γονείς της, μέχρι που μια μέρα γίνεται μια τρομοκρατική ενέργεια στην γειτονιά τους και ανήκει στους βασικούς υπόπτους, όμως έχει εξαφανιστεί οπότε οι γονείς της έρχονται αντιμέτωποι με την αστυνομία κλπ.
Οι γονείς της γνωρίζουν τις πεποιθήσεις της και πως ήταν εναντίον του πολέμου αλλά και ότι δρούσε ανάλογα με τις αντιλήψεις της μαζί με άλλα άτομα και κινητοποιούνταν εναντίον του πολέμου.
Προφανώς και είχε μίσος μέσα της για την κατάσταση που επικρατούσε, όμως οι γονείς της δεν πίστευαν πως θα μπορούσε να σκοτώσει άνθρωπο οπότε αμφισβητούσαν τις κατηγορίες εναντίον της.
Ενώ εξαφανίστηκε κατευθείαν από την πόλη και κανείς δεν γνώριζε που ήταν πλέον, μια κοπέλα προσεγγίζει τον πατέρα της ( ο οποίος κινητοποιείται για να βρει την κόρη του αλλά και τι συμβαίνει, ενώ η μητέρα της αρχίζει να παρανοεί και βρίσκεται σε μια περίεργη κατάσταση και δεν θέλει να ασχοληθεί άλλο με το θέμα ) για να του πει πως χρειάζεται κάποια πράγματα της κόρης του και χρήματα, η κοπέλα εκφράζει με έναν περίεργο τρόπο και εκείνη το μίσος της προς αυτόν και την μητέρα της ( από βεβιασμένες απόψεις που είχε σχηματίσει η κόρης τους) . Εν τέλει μετά από καιρό η κοπέλα μαρτυρά στον πατέρα της που βρίσκεται η κόρη του και πηγαίνει να την δει, πλέον έχει αλλάξει εν μέρει πεποιθήσεις , παραδέχτηκε όσες πράξεις μίσους είχε κάνει ή είχε συμμετάσχει και δεν έχει κανένα μίσος μέσα της πλέον, ζει σε άθλιες συνθήκες όμως έχει βρει το νόημα της ζωής και την γαλήνη μέσα της και αυτό δεν την νοιάζει.
Ο πατέρας της προσπαθεί να την πείσει να έρθει μαζί του όμως άδικα αφού οι ιδέες της ήταν ανώτερες από το οτιδήποτε. Η ταινία τελειώνει με τον θάνατο του πατέρα της και μας δείχνει την κόρη του να επισκέπτεται το νεκροταφείο, όπου όλοι μένουν έκπληκτοι με την παρουσία της αφού δεν την περίμεναν. Είχα καιρό να δω τόσο ενδιαφέρον σενάριο που να θίγει τόσο λεπτά θέματα με έναν πολύ προσεγμένο και παράλληλα ωμό τρόπο.
Το πιο εκπληκτικό είναι η αφοσίωση που έχει η κόρη τους στις ιδεολογίες της και πως όλο αυτό ξεκίνησε με την ευαισθησία που είχε απέναντι στα άθλια γεγονότα της εποχής και η απορίες που της δημιουργήθηκαν όσο αφορά τον κόσμο και τους ανθρώπους γενικότερα.
Προφανώς δεν πιστεύω πως το μίσος βοηθά στην επίλυση των προβλημάτων, όμως ορισμένες φορές όταν γίνονται τόσο σημαντικά και μεγάλα γεγονότα που κρύβουν ήδη αρκετό μίσος και δεν υπάρχει καμία δικαιοσύνη, οι άνθρωποι θεωρούν πως κάτι τέτοιο θα βοηθήσει, επειδή δεν κάνουμε πλύση εγκεφάλου και ο καθένας έχει τις απόψεις του το αφήνω μέχρι εδώ.
Όμως το πιο σημαντικό είναι η αφοσίωση της και μετά την κατανόηση πως με το μίσος δεν πετυχαίνεις κάτι και απλώς κράτησε την ουσία των ιδεολογιών της και βρήκε τον εαυτό της και πλέον δεν επιθυμεί να έχει μίσος μέσα της, κοινώς κράτησε την αθωότητα που έχει αυτή η πεποίθηση κατ’ εμέ και αφαίρεσε το μίσος που χρησιμοποιεί ορισμένες φορές για να εκφράσει την δυσαρέσκιά του απέναντι στα πράγματα.
Ίσως και η ιδανική λύση, να επιθυμείς να κάνεις πράγματα για σένα και για τον κόσμο ώστε να καλυτερεύσουν και να μην έχεις κακία ή θυμό μέσα σου.
Ακόμη η αφοσίωση του πατέρα της είναι κάτι πολύ όμορφο διότι πιστεύει πολύ στις απόψεις της κόρης του και προσπαθεί να την βοηθήσει , όμως αυτό που δεν μπορεί να αποδεχτεί είναι οι πράξεις που ομολόγησε πως έκανε ( τρομοκρατικές επιθέσεις κλπ) διότι είναι διαφορετικό να θες να αλλάξεις τον κόσμο και να χρησιμοποιείς άσχημες πράξεις όπως μια δολοφονία για να το πετύχεις και τελείως διαφορετικό να προσπαθείς να φέρεις ειρήνη με γαλήνιες πράξεις.
Ξέρω, πολύ δύσκολο... << Δεν γεννήθηκα για να μισώ αλλά για να αγαπώ. >>
Ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτεσαι πως δεν θα άλλαζαν με τίποτα και δεν μπορείς να τους αγαπάς όλους, όποιος δεν θέλει να αλλάξει και επιθυμεί να πηγαίνει πιο πίσω ολόκληρη την κοινωνία, όπως έχω ξαναπεί ας τα βρει πρώτα με τον εαυτό του και ας μιλήσει αφού σκεφτεί ,για το καλό όλων μας.
Ευαγγελία Καπασακάλη
Η όγδοη μέρα
Μια παράσταση η οποία φιλοξενείτε αποκλειστικά σε σπίτια.
Το έργο του Virgil Georghiou που περιγράφει την αληθινή ιστορία του πατέρα του. Ένας ιερέας σε ένα χωριό της Μολδαβίας θάβει έναν άγνωστο νεκρό που βρέθηκε, εν καιρώ πολέμου, στο χωριό τους. Τον ενταφιάζει με όλες τις νεκρικές τιμές που αποδίδονται σε έναν Ορθόδοξο Χριστιανό από την εκκλησία μόνο που τελικά αποδεικνύεται πως αυτός ο άνθρωπος ήταν Εβραίος. Η πράξη του και οι συνέπειες της θα θέσουν μεγάλα ερωτήματα και διλήμματα .
Η παράσταση αυτή όπως προανέφερα και στην αρχή φιλοξενείτε μόνο σε σπίτια. Μπορείς να την φιλοξενήσεις εσύ στο σπίτι σου ή να βρεθείς ως καλεσμένος εσύ σε ένα σπίτι. Μόνη προϋπόθεση είναι το κάθε σπίτι να δέχεται και άγνωστους καλεσμένους πέρα από αυτούς του οικοδεσπότη.
Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να ενημερωθούν για το πρόγραμμα των παραστάσεων από την σελίδα της παράστασης στο Facebook ή από το διαδικτυακό ημερολόγιο που υπάρχει αναρτημένο.
Κείμενο: Virgil Georghiou
Απόδοση–Σκηνοθεσία: Ηλίας Κουνέλας
Βοηθός σκηνοθέτη: Άννα Μαρία Πασχάλη
Εικονογραφία: Άντα Μπαραχάνου
Φωτογραφίες: Μιχάλης Ραφαήλ
Ηθοποιοί: Παναγιώτης Καμμένος, Ηλίας Κουνέλας
Διάρκεια: 80
Πυγμαλίων - Ωραία μου κυρία
Αν μη τι άλλο μια υπερπαραγωγή ξεκινώντας από τα σκηνικά και τα υπέροχα κουστούμια έως την μουσική και τα τραγούδια. Το έργο του Τζόρτζ Μπέρναντ Σο στο οποίο διαδραματίζεται η προσπάθεια ενός διανοούμενου, στον 20ο αιώνα, να μεταμορφώσει μια ανθοπώλισσα μεγαλωμένη σε μια φτωχογειτονιά της πόλης σε κυρία του καλού κόσμου χωρίς κανείς να καταλάβει το παραμικρό για την καταγωγή της.
Ο Αλέξανδρος Ρήγας σκηνοθετεί με σεβασμό και δίχως να αντιγράφει τα εύκολα, πολυφορεμενα μοτίβα την συγκεκριμένη παράσταση.
Το cast αρκετά ταιριαστό στην διανομή χωρίς όμως καμία έκπληξη στην απόδοση των ρόλων ,ακολουθώντας βατό επίπεδο.
Ευχάριστη έκπληξη ήταν οι νέοι ηθοποιοί στους δεύτερους ρόλους που πλαισίωναν εξαιρετικά τους πρωταγωνιστες.
Η πρωταγωνίστρια Δήμητρα Ματσούκα όπως την έχουμε συνηθίσει σε κάθε της ρόλο έτσι κι εδώ προβάλλει την θηλυκότητα και την ομορφιά της μένοντας όμως μόνο εκεί. Κώστας Κόκλας και Παύλος Χαϊκάλης συνέθεσαν ένα όμορφο πρωταγωνιστικό δίδυμο.
Πολύ καλή επιλογή να ανατεθεί η μουσική επιμέλεια σε έναν μουσικό όπως ο Ησαΐας Ματιάμπα. Έκπληκτο από την μαγική του φωνή το κοινό χειροκροτούσε τον υπέροχο αυτόν ερμηνευτή καθ'όλη την διάρκεια της παράστασης.
Κείμενο : Τζορτζ Μπέρναρντ Σο
Διάρκεια : 150 '
Σκηνοθεσία : Αλέξανδρος Ρήγας
Θέατρο Πάνθεον
Ημέρες και Ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη, Πέμπτη 20.00–
Παρασκευή, Σάββατο 21.00,
Κυριακή 19.00
