Σχεδόν Αντίο

Ήδη αισθάνομαι πως ξεχνάω την φωνή σου. Αυτή η φωνή ήταν η νύχτα και η μέρα μου έναν χρόνο τώρα. Το καληνύχτα και το καλημέρα δεν έχουν νόημα όταν τ'ακούω από άλλα χείλη.

Ειλικρινά σε αγάπησα. Η αγάπη μου αυτή ξεπέρασε τα όρια του λογικού, μάτια μου. Ήταν η μόνη θρησκεία στην οποία θα μπορούσα ποτέ να πιστέψω. Δεν σε βοηθάω να με ξεχάσεις αλλά σε αγαπάω ακόμη, δεν φεύγει έτσι αυτό. Από εσένα έφυγε, κύλησε σαν ορμητικό νερό σε ποτάμι κι έφυγε, απλά. Τα πράγματα δεν είναι όμως τόσο εύκολα για εμένα. Ίσως να σε αγαπούσα περισσότερο από ότι άντεχες.

Δεν θέλω να μπαίνω πια στο δωμάτιο μου, κοιτάω τις φωτογραφίες μας και χιλιάδες μαχαίρια τρυπάνε ολάκερη την ψυχή μου. Οι αναμνήσεις μας αγάπη μου με σκοτώνουν, με πονάνε. Πιο πολύ όμως με πονάνε τα όνειρα που έκανα για εμάς. Μπήκα στην διαδικασία να κάνω όνειρα! Και τα πέταξες στον άνεμο σαν να΄ταν στάχτη απο το τελειωμένο σου τσιγάρο. Αυτό μπορεί να ήμουν κι εγώ..ένα τσιγάρο που το ρούφηξες ως την γόπα και δεν το΄θελες άλλο. Είχα όμως πολλά να σου δώσω ακόμη. Τα θέλω σου τα έκανα δικά μου και, ορκίζομαι στα μάτια σου, θα στα πρόσφερα απλόχερα όλα.

Σου ξεδίπλωσα την ψυχή μου, στην έδωσα στα χέρια σου μαζί με τα χιλιάδες “Σ'αγαπώ” μου.

Πως χωρίζουν οι άνθρωποι; Δεν ήθελα να το μάθω. Πως πετάνε τόσα πράγματα; Φωτογραφίες, γράμματα.. Κι αν αυτά τα πετάξεις, τα άλλα πως τα διώχνεις;

Με τις αναμνήσεις και τα όνειρα τι γίνεται; Πως μπορώ να ξεχάσω, ψυχή μου, όλα σου τα λόγια; Τα χάδια σου και τα φιλιά σου; Το μέσα σου, που ήταν ότι πιο όμορφο έχω γνωρίσει, πως θα το αποτινάξω από πάνω μου;

Δέθηκα, αγάπησα κι ονειρεύτηκα μαζί σου και δεν θέλω να το βρω αλλού αυτό. Σιχαίνομαι και μόνο την σκέψη πως με αγγίζει κάποιος άλλος. Και τι δεν θα 'δινα να μάθω τι σκεφτόσουν όταν με έβγαλες από την ζωή σου με αυτόν τον τρόπο.

Δεν θέλω να σε ξεχάσω.