Δεν λες κουβέντα

Και που λες, ήρθε εκείνη η περίοδος που αντιλαμβάνεσαι πως και να συζητάς ώρες ατελείωτες με φίλους, γνωστούς, αγνώστους θα ανταλλάξεις απόψεις, θα σκεφτείς τα πράγματα και από άλλες οπτικές και ίσως κάπου να κατασταλλάξεις (όχι απαραίτητα) όμως πλέον δεν σου φτάνει αυτό.

Έρχεται λοιπόν εκείνη η στιγμή που λες θα κάνω κάτι γι’αυτό, αφού όταν ξεκίνησες να το υπεραναλύεις, ήταν για μια πιο οργανωμένη δράση και ίσως για μια λιγότερο ευφάνταστη απάντηση, οπότε μετά από σκέψεις, μονολόγους και σενάρια πρέπει να αντιδράσεις και στην πραγματική ζωή. Ίσως εδώ είναι το καλύτερο (όντως ή ειρωνικά) αφού γενικευμένα υπάρχουν δύο περιπτώσεις που μπορείς να βρεθείς, είτε να μπεί κάποιος συγκεκριμένος τομέας στην ζωή σου σε τάξη ή να έρθει αυτή η περίοδος που θα μπορούσαμε να πούμε «αναγκαστική αδράνεια» αφού τα έχουμε εξαντλήσει όλα και κάποια στιγμή θα πρέπει να αποφασίσουμε αν θα το βάλουμε στο αρχείο ή στις υπενθυμίσεις.

Την επόμενη στιγμή γυρνάς σε λίγο πιο κανονικούς ρυθμούς ή έτσι λες τουλάχιστον αλλά κάτι έχει πεθάνει μέσα σου ( 2η περίπτωση) και δεν έχεις να προσθέσεις κάτι καινούργιο για την κατάσταση και ίσως δεν χρειάζεται αφού το εξάντλησες και ίσως και η δύναμη σου βρίσκεται στην ίδια φάση. Αφού τα αυτιά που ήταν να ακούσουν, δεν κατάλαβαν και το περάσαν για άλλη μια ηχορύπανση τι παραπάνω να πεις και που; Δεν χρειάζεται.

Πάλι καλά που υπάρχει η μουσική και επικοινωνούμε που και που Και μάθαμε να εκφραζόμαστε με πράξεις καμιά φορά θεατρικές Και υπάρχει η ψευδαίσθηση πως κάποιος είναι εκεί.