Απομνημόνευμα 1

Τι να σου πουν χίλιοι ουρανοί, χίλιες θάλασσες και χίλια αστέρια. Τι να σου πουν αγάπη μου εσένα τα τριαντάφυλλα, οι ορχιδέες και τα κρίνα. Εσύ σαν μου χαμογελάς φωτίζεις τον κόσμο ολόγυρα, φέρνεις την άνοιξη, ανθίζει η καρδιά μου. Και σαν φεύγεις για μια στιγμή, πλησιάζει μπόρα, καταιγίδα. Με παρασέρνει η βροχή σε έναν βυθό παράλογων σκέψεων και πνίγομαι από ζήλια και κτητικότητα. Έλα κοντά μου. Φίλα με. Πες μου πως δεν θες να φύγεις. Έχω φυλάξει όλες τις εκδοχές του εαυτού μου για 'σένα. Και καμιά δεν φτάνει μάλλον να σε κερδίσει. Όσο και να πετάξεις ποτέ δεν φτάνεις τον παράδεισο. Έτσι κι εσύ. Ένας μακρύς παράδεισος που με ένα άγγιγμα φθείρει τα σωθικά μου. Μείνε. Μείνε να με ακουμπάς καρτερικά κι ας μην μου είναι ποτέ αρκετό. Γιατί η αχόρταγη ψυχή μου χρειάζεται μετρά, κι εσύ τα έβαλες και με το παραπάνω. Κι αν ποτέ σου ζητήσω να φύγεις, μην το κάνεις, μην με ακούσεις στιγμή. Φεύγουν μόνο όσοι παύουν να νιώθουν. Κι εμείς μωρό μου, δεν ανήκουμε σ'αυτούς.