Ονειρεύοντας αντιφατικά

Σήμερα ξύπνησα με ένα βαρύ συνάχι, το βραδύ είχα έναν ανήσυχο ύπνο γεμάτο ηδονή και στριφογυρίσματα. Τα ματιά μου λαγοκοιμόντουσαν και το στήθος μου ανέπνεε.. βαρύ, φοβόταν μην πνιγεί. Τα χέρια μου σφίγγανε να κρατούν αυτό που δεν μπορούσαν να νιώσουν ότι δεν υπάρχει καθώς η φαντασία μου τα περιγελούσε κάνοντας τα να ιδρώνουν χωρίς όμως να αφεθούν. Ο φόβος του εγώ μου φλέρταρε με τα πιο πειραγμένα συρτάρια της προσωπικότητας μου και καθώς οι κλειδαριές τρομαχτικά ξεκλείδωναν. Τα μάτια μου, δεν άνοιγαν. Δεσμευμένη σε μια γλυκιά πίκρα άφηνα τα ακροδάχτυλα μου να πλημμυρίζουν στο άγχος και το κορμί μου να βυθίζεται σε μια αγωνιά συναρπαστική σαν τα κρυμμένα χρώματα του ουράνιου τόξου. Αλλά δεν ήθελα να ξυπνήσω γιατί αν ξυπνούσα τι συναρπαστικό θα βίωνα μπροστά στην φρίκη της αγωνίας που ζούσα στον ύπνο μου; Ταξιδεύοντας με στις πτυχές του εαυτού μου που ούτε στον ξύπνιο δεν βρίσκω τον δρόμο να συναντήσω.