Χαζεύω το κενό μου
Ανεβασμένη στην ταράτσα του μυαλού χαζεύω το απέραντο κενό που απλώνεται κάτω απο τα πόδια μου. Δεν έχω πια δύναμη να σηκώνω το βάρος μου στις πλάτες. Πρέπει να πάρω μια βαθιά ανάσα και να πηδήξω, να γλυτώσω επιτέλους απο εμένα. Βαρέθηκα. Στέρεψα. Πονάω. Ρήματα που πλέον δεν έχουν καν νόημα να προφέρω. Ισως φταίει η συνήθεια μου να είμαι ταγμένη στην ανιδιοτέλεια και ποτέ κανείς δεν δίνει για εμένα τίποτα. Ισως απλά να μην αξίζω. Στο κάτω κάτω η ζωή δεν είναι για όλους.. Για εμένα τελικά δεν ήταν σίγουρα. Πολύ άντεξα κι η ειρωνία είναι στο οτι είμαι ακόμη ακόμη ενοχικη, πάλι συγγνώμη θέλω να ζητήσω. Δεν θα πονέσει κανένας αλλά ένα συγγνώμη οφείλω να το πω. Κανείς δεν ξύπνησε ποτέ με την επιθυμία να μου πει καλημέρα, κανένας δεν με σκέφτηκε όταν υπέφερα και ποτέ κανείς δεν θα κατανοήσει την λύτρωση που αποζητω με αυτήν μου την πράξη. Δεν ξέρω τι θα πει η λέξη οικογένεια, δεν το εχω νιώσει ποτέ. Μπορώ όμως να περιγράψω τον πόνο που μπορούν να σου προκαλέσουν τα άτομα που οταν έρθεις στον κόσμο σου συστήνονται ως οικογένεια. Δεν ξέρω αν έχω φίλους. Εχω πολλούς γνωστούς όμως. Είμαι κοινωνική και πάντα χαμογελάω, ευγενεστατη και με τρόπους μπορεί κάποιος να με περιγράψει. Ενα κορίτσι σαν όλα της ηλικίας του, δίχως προβλήματα και άγχη. Γιατί άραγε να έχω προβλήματα εγώ; Ζητώ συγχώρεση για το αν ποτέ ισχυρίστηκα πως έχω. Κανένα δεν εχω. Για αγάπη διάβαζα στα παραμύθια μικρή αλλά λίγα χρόνια αργότερα διάβασα στο λεξικό τι σημαίνει παραμύθι και πείστηκα πως αυτό που νόμιζα πως υπάρχει δεν ήταν πάρα η φαντασία κάποιου άλλου. Τι είναι αγάπη; Αν έστω σε αυτά τα τελευταία λεπτά μπορεί να μου πει κάποιος τι είναι τον ικετεύω να το κάνει! Οταν ήμουν μικρή είχα πολλά όνειρα και άκουγα ανθρώπους να λένε πως αν τα κυνηγήσεις θα πετύχεις. Εγώ τρέχω ακόμη κυνηγώντας τα και ολο με απογοητεύω. Σε εμένα χρόνο για να ζητήσω συγγνώμη δεν είχα ποτε κι ίσως κανείς άλλος, ακούγεται ψέμα αλλά δεν εχω ακούσει ποτε την λέξη συγγνώμη παρά μονο απο το στόμα μου. Είχα βρεί χρόνια τώρα καταφύγιο στο χαμόγελο μου έξω απο το σπίτι και στα βιβλία μου μέσα στο σπίτι και έτσι γλύτωσα το να αντιμετωπίσω την ζωή. Πάλεψα αρκετά να τπ κάνω κάποτε κι ακόμη βγάζω αγκάθια απο τις πληγές. Κάποτε ήθελα να γίνω γοργόνα. Είχα ταυτιστεί με την Αριέλ που παρατηρούσε τους ανθρωπους απο μακριά και δεν άντεχε την ζωή στον βυθό, έτσι κι εγω δεν άντεχα την ζωή στη στεριά και παρατηρούσα με ενδιαφέρον καθετί ξένο. Με βάναυσο τρόπο με προσγειωσαν στην πραγματικοτητα και μου κόψαν την ουρά.
Τώρα βρίσκομαι εδω, χαζεύω το κενό και τα πόδια μου δεν τρέμουν. Δεν φοβάμαι το άγνωστο. Φοβήθηκα ήδη, παρά πολυ, οτιδήποτε γνωστό. Αντίο.
Τι ειναι το αντιο;