Στα δίχτυα της

Την πρώτη φορά που την είδα άρχισαν να με χτυπούν αλύπητα σκέψεις. Τόσο όμορφη. Το μόνο συμπέρασμα.

Όταν της μίλησα εκείνο το βράδυ ήρθε και το δεύτερο συμπέρασμα. Τόσο έξυπνη.

Ήταν ένα κορίτσι γεμάτο πάθος για τη ζωή, φιλόδοξο, με όνειρα τόσο μεγάλα που δεν ήταν για αδύναμους ανθρώπους. Με κοίταζε και τα μάτια της πέταγαν μικρές σπίθες που με έκαιγαν ολόκληρο.

Μου θύμιζε αυτά που μου έλεγε ο παππούς μου όταν ήμουν μικρός στο νησί για κάτι γοργόνες που μάγευαν τους ψαράδες και τους έπνιγαν, αφού έκαναν έρωτα μαζί τους. Κι εκείνη μια γοργόνα σαν αυτές ήταν. Μπλέχτηκα στα δίχτυα της και από τότε παλεύω να βγω. Με το που καταφέρνω να ξεφύγω και να ανέβω, για μια πνιχτή αναπνοή, στην επιφάνεια του νερού με ξαναπαίρνει κοντά της.

Μικρός νιώθω, ανίκανος. Με ένα άγγιγμα της χάνομαι στα γαλανά νερά που κολυμπά. Απλώνω το χέρι να την αγγίξω αλλά χάνω κάθε έλεγχο με το που τα δάχτυλα μου ακουμπήσουν στο κορμί της.

Φιλντισένιο κορμί, καρδιά από χρυσάφι και μυαλό διαμάντι. Τα μάτια της όμως είναι το καλύτερο, το πιο μαγικό απ’ολα πάνω της. Καστανά, μεγάλα και ζεστά. Γεμάτα πάθος, πονηριά και ορμή.

Είμαι ανάμεσα στα δίχτυα της και πλέον δεν παλεύω να φύγω. Παγιδεύτηκα οικειοθελώς μέσα τους και το απολαμβάνω.