Οι βραδιές του εγώ μου

“Μοναξιά μου Όλα, μοναξιά μου τίποτα. Μην μ’αφήνεις τώρα που είναι όλα πιο δύσκολα.” στα ακουστικά, μια μπύρα στο χέρι και μια μακριά μπλούζα πάνω από το μαγιό. Άλλο ένα βράδυ αγκαλιά με το εγώ μου, μπροστά στη θάλασσα.

Πολυπληγωμένο και πολυαναστημένο. Ώρες ώρες σκέφτομαι πως με μισώ και έχω την τάση να με σκοτώνω με τρόπους που δεν μου προσδίδουν ενοχές. Με προδιδω διότι δεν με αγαπάω αρκετά ώστε να μου δίνω αυτά που μου αξίζουν. Κολλημένη σε κολλημένες καταστάσεις, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

Με φοβάμαι και διστάζω να το ομολογήσω. Το κύμα σκάει στα πόδια μου και εγώ το κλοτσαω με δύναμη. Με την ίδια δύναμη θα ήθελα να χτυπήσω έμενα για κάθε λάθος μου. Μα λάθος είναι όλη η ζωή μου.

Κάπου στο βάθος του λιμανιού αστράφτουν φώτα και με τυφλωνουν. Τι θέλω εδώ; Θα έπρεπε να αναζητώ άλλα φώτα. Ίσως έπρεπε να κρυφτώ δειλά στο σκοτάδι μου. Στο ίδιο σκοτάδι τόσα χρόνια, σιχάθηκα..

Δεν αναζητώ τίποτα πια, τα είχα όλα κάποτε και τα έχασα για το τίποτα που είμαι σήμερα. Είχα όνειρα, ζωή κι ελπίδες και τα πήρε με μιας ο άνεμος.

Πάλι αγκαλιά με το εγώ μου, μόνο αυτό μου απέμεινε από την εμμονή μου να το έχω τόσο ψηλά. Με καταλαβαίνει τουλάχιστον. Χωρίς πολλές ερωτήσεις σωπαίνει όταν δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν. Του κρύβομαι κι αυτού όπως σε όλους..

Ξαναδιαβάζω από την αρχή αυτά που γράφω. Λέξεις δίχως νόημα. Τις κάνω μια μπάλα και τις πετάω στην θάλασσα.