Δεν ήταν έρωτας.

Μου ζήτησες να φύγω και χαμογέλασα, κανένας δε γνώρισε τον έρωτα και έζησε μακριά του μωρό μου. Αν είσαι αρκετά τυχερός για να νιώσεις πόθο τόσο ισχυρό, δεν τον αφήνεις. Τον κυνηγάς σαν μανιακός, αναπνέεις όσο μπορείς από το οξυγόνο του, χορταίνεις όσο είναι δυνατό το άγγιγμα του. Αχ, ακόμα κι από φωτιά να ήταν αυτό το άγγιγμα, θα ένιωθες ηδονή καθώς το άφηνες να κάψει σιγά σιγά το δέρμα σου. Κάθε ουλή και σημάδι του. Ως που να λιώσει τελείως η σάρκα σου και να μείνει ότι απέμεινε και από τη ψυχή σου, στάχτες. Στάχτες που θα σκορπίσουν από εδώ κι από εκεί μόλις φυσήξει. Κι αυτός ο άτιμος ο άνεμος αργεί να έρθει. Λες και περιμένει κι αυτός μαζί σου, κρατώντας μία τελευταία ελπίδα μέσα του,μη τυχόν φανείς και νιώσεις όπως ένιωσα. Ξέρω πως πότε πότε γινόταν και αυτό. Θυμάμαι αυτές τις στιγμές, σαν ένα παλιό παραμύθι που κάποιος, κάποτε μου διηγήθηκε. Λες και δεν τις έζησα ποτέ. Γιατί αν τις έζησα, θα τις είχες ζήσει κι εσύ μαζί μου κι αν τις είχες ζήσει μαζί μου, δε θα έγραφα αυτό το κείμενο. Θα ήμουν τώρα σε μια καφετέρια κοντά στο λιμάνι, να σου κρατώ το χέρι και να σου λέω “Να! Με αυτό το πλοίο θα φύγουμε” κι εσύ θα χαμογελούσες στην αφέλειά μου. Ήξερες πως δε με ένοιαζε ο προορισμός, παρά μόνο το ταξίδι, μέχρι που κατάλαβα πως το δικό μας έφτασε στο τέλος του. Χαμογέλασα λοιπόν και έφυγα. Δεν ήταν έρωτας, ο έρωτας δε φεύγει.