Βαθιά νερά

Τόσο μακριά σου άλλο ένα βράδυ κι η σκέψη με φέρνει πάλι στο πλάι σου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, σβήνω τα φώτα και συλλογίζομαι.. Η θάλασσα ανάμεσα μας κι εμένα ποταμάκι τόσο δα μου φαίνεται! Καταραμένη αυτή η θάλασσα που με μαγεύει και χάνομαι. Καταραμένη κι εγώ μακριά σου.

Η ανάσα κάθε βράδυ πιο βαριά, πιο δύσκολα βγαίνει και με σκοτώνει. Δεν θέλω να σκέφτομαι πια. Νόμιζα πως αν άλλαζα περιβάλλον θα ξέχναγα κι άλλωστε λένε πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Ψέμα. Η λύτρωση έρχεται όταν εσύ την επιβάλεις στον εαυτό σου. Άλλαξα σπίτι, δουλειά, όλα γύρω μου κινούνται σε άλλους ρυθμούς κι εγώ κολλημένη σε αυτήν την κινούμενη άμμο που είσαι εσύ.

“Κλείσε τα μάτια. “, με πιέζω. “Μην σκέφτεσαι πια.” “Συγκράτησε τα δάκρυα.” Δεν με ακούω! Τρέχω πάλι στο μπάνιο και κλείνομαι μην με δουν.

Κάθε σιωπή σου μαχαίρι. Κάθε ανείπωτη λέξη πιστόλι που με σημαδεύει ανάμεσα στα μάτια. Τράβηξε την σκανδάλη, σε προκαλώ!

Βγαίνω στο μπαλκόνι και κοιτάω την θάλασσα πάλι. Διπολική κι αυτή μαζί μου όπως κι εσύ. Φουρτούνα που ορμά και με πνίγει σήμερα, αλάτι στην πληγή, γαλήνη που με σκεπάζει αύριο.

Αν μου το ζήταγες θα κολύμπαγα κοντά σου αλλά τα νερά σου επικίνδυνα κι εγώ ακόμη κλείνω την μύτη μου για να βουτήξω στα βαθιά..