Ίσως τέλος.

Μια φορά είπα. Τελευταία. Και κάθε τελευταία γινόταν μια από τις αμέτρητες τελευταίες στη σειρά. Πόσες τελευταίες φορές με εξαπάτησαν. Γιατί καμιά τους δεν ήταν άξια εμπιστοσύνης, γιατί κάθε μια τους έχει και συνέχεια. Πότε έρχεται το τέλος; Πότε λυτρώνεις τον εαυτό σου από το βάσανο αυτό; Μα έτσι είναι οι άνθρωποι, χρειάζονται μόνο ένα βλέμμα, ένα “γεια”, ένα κάτι και αρχίζουν να ελπίζουν πάλι. Εκκωφαντική λέξη το τέλος. Δεν δίνει περιθώρια. Η έτσι νομίζεις και κάθε φορά εκπλήσσεσαι με το πόσο χαζά έπεσες πάλι και δεν ήρθε ποτέ το τέλος. Έτσι και εγώ συνέχεια γυρίζω σε εσένα. Εσένα που δεν με θες, εσένα που παίζεις. Κάθε μέρα λέω τέλος και μετά σε βλέπω από μακρυά και η καρδιά μου χορεύει ανεξέλεγκτα και σε πλησιάζει. Άκου με που σου φωνάζω, κοίταξε με μόνο για ένα λεπτό. Μα πως μου το κάνεις αυτό!! Πως έχεις εισβάλει τόσο βίαια μέσα μου; Μέρα, νύχτα, όλη την ώρα γυρνάς στο μυαλό μου και με παίζεις και δεν καταλαβαίνεις το κακό που κανείς! Κάθε βράδυ περιμένω ένα μήνυμα σου, τα μάτια μου κλείνουν, τα βλέφαρα μου βαριά, αλλά περιμένω, 5 λεπτά, 10 λεπτά μέχρι να με πάρει ο ύπνος με το κινητό ανοιχτό δίπλα μου και το παράπονο μέσα μου.