Άλλο ένα βράδυ.

Άλλο ένα βράδυ που σε είδα στον ύπνο μου. Δεν ξέρω αν σε σκέφτομαι εγώ ή με σκέφτεσαι εσύ. Μακάρι να με σκέφτεσαι. Που να ξέρω όμως.. Δεν έχεις δώσει σημεία ζωής από τότε που έφυγες. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Και γενικά παλεύεται να ξέρεις. Απλά ρε συ είναι εκείνα τα πρωινά που ξυπνάω και συνειδητοποιώ ότι δεν ήταν όνειρο. Έχεις φύγει. Και είναι και άκυρες αναμνήσεις που μου κάνουν επίθεση και αρχίζω να πνίγομαι στο χείμαρρο τους. Το παίζω σκληρή. Ότι σε έχω ξεπεράσει. Αλλά δεν μπορώ. Όσο και να προσπαθώ κανένας δεν είναι εσύ. Κανένας δεν με ελκύει. Κανένας δεν με τραβάει. Και η σκέψη ότι έχεις βρει κάποια άλλη με αρρωσταίνει. Γιατί πονάει ακόμα τόσο;

Έλα για ένα βράδυ. Να κοιμηθούμε μαζί. Να κάνουμε όσα δεν προλάβαμε και άμα μπορέσεις φύγε πάλι το πρωί.

Όλα σε θυμίζουν και πονάει. Κάθε μια ανάμνηση ράγισμα στη καρδιά. Μόνο αυτό έχω όμως. Αναμνήσεις… Τίποτα άλλο.

Υ.Γ. Η απάντηση μου στην ερώτησή σου σε εκείνο το γράμμα θα είναι πάντα ναι.