730

Κάθε μέρα οι ίδιοι άνθρωποι, ένα λεωφορείο γεμάτο γνωστούς άγνωστους. Και εγώ εδώ περιμένω. Τι; Δεν ξέρω. Κάτι περιμένω, πάντα κάτι ψάχνω, πάντα κάπου ελπίζω. Ελπίδες που κάθε μέρα ισοπεδώνονται. Που είσαι; Περιμένω, κάθε μέρα περιμένω, και κάθε βράδυ πεθαίνω. Πεθαίνω στην ιδέα του τι μπορεί να περιμένω πεθαίνω στο κενό που αφήνει κάθε μέρα πίσω της. Στη μυρωδιά της ευτυχίας που προσμένω και ποτέ δεν έρχεται. Στην υγειά εκείνου που περιμένω απόψε θα πιω, και άδεια θα κοιμηθώ το πρωί για άλλη μια φορά. Προσπαθώ να μην αφεθώ στη τρομερά ελκυστική καταθλιπτική πλευρά μου. Αν αφεθώ τελείωσε το παιχνίδι για εμένα. Δεν με παίρνει δεύτερη φορά. Δεν έχω δύναμη να σηκωθώ πάλι. Το νιώθω όμως, το τέλος.. Τόσο κοντά.. Η τέχνη λένε δεν βγαίνει από την ευτυχία, έτσι και εγώ κάνω τέχνη μέσα στο 730 το λεωφορείο που έχω σιχαθεί όσο τίποτα μετά από 8 χρόνια καθημερινής χρήσης. Το γυμναστήριο μου, το λύκειο μου, το σπίτι της φίλης μου και εγώ μέσα στο λεωφορείο να περνάω κάθε μέρα. Όμορφη ρουτίνα μου που τόσο μισώ. Ο ψυχολόγος μου είπε να σε προτιμώ. “Μακρυά από καταχρήσεις, ξενύχτια και πολλές νέες αρχές αλλιώς θα ξανά πέσεις σε κατάθλιψη” είπε. Αλλά εγώ προσπαθώ να αποδείξω ότι μπορώ, ότι είμαι δυνατή, και ας ζω με ένα κενό. Και ας ζω περιμένοντας.