Κοινωνία 0

Ανοίγω το παράθυρο με ένα τεράστιο χαμόγελο να σχηματίζεται στα χείλη μου την στιγμή που αντικρίζω τον ήλιο.

Τι όμορφη που είναι η ζωή. Θα έπρεπε να την απολαμβάνουμε περισσότερο. Πολύ άγχος και βαβούρα κάθε μέρα.

Μετανιώνω για το άνοιγμα του παραθύρου λίγα δευτερόλεπτα αργότερα όταν ακούω το πρώτο "Ρε μαλάκα κουνήσου λίγο " από έναν οδηγό σε έναν άλλον. Τι πιθηκανθρωποι που είμαστε ώρες -ώρες..

Ψάχνουμε καθημερινά ευκαιρίες να βρίσουμε και να ξεσπάσουμε τον θυμό μας με λάθος τρόπο. Και αυτό ακριβώς το παράδειγμα δίνεται και στους νεότερους. Ακούς παιδιά δημοτικού να αναζητούν την στιγμή να αρθρώσουν την πρώτη τους βρισιά εις ένδειξη ωριμότητας.

Πάμε απ'το κακό στο χειρότερο και συνεχίζουμε να κατηγορούμε άλλους για την κατάντια και την μιζέρια αυτή. Ακούς μεσήλικες να σε συμβουλεύουν για τις πολιτικές σου επιλογές ενώ αυτοί με τις δικές τους μας έφεραν στην σημερινή κατάσταση. Οι ίδιοι έχουν το αλάθητο και πράττουν σωστά.

Ακόμη και αυτήν την χρονική στιγμή ψηφίζουν στηριζόμενοι στον θυμό που έχει συσσωρευτεί μέσα τους, αναδεικνύοντας φασιστικά κόμματα και ιδέες ή άκρως αναρχικές πεποιθήσεις.

Συνεχίζουν παρολ'αυτα να επιμένουν στις λάθος αποφάσεις της νεολαίας.

Οι ίδιοι άνθρωποι σε εξυπηρετούν σε κάθε δημόσια υπηρεσία με ύφος "σου κάνω χάρη που είμαι εδώ ".

Το εξυπηρετούν εντός εισαγωγικών πάντοτε. Εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, λιγοστές δυστυχώς, είτε βρεθείς στην εφορία είτε στο ΙΚΑ κάθε υπάλληλος είναι απρόθυμος να σε βοηθήσει και να κάνει έτσι το καθήκον του. Το κοινό δε που αναμένει να εξυπηρετηθεί με το που βρεθεί σε αυτήν την αίθουσα αλλάζει προσωπείο. Ξαφνικά μια κακία πηγάζει από κάθε άνθρωπο, του φταίνε οι υπάλληλοι, ο ψυκτης νερού που δεν δουλεύει, του φταις κι εσύ που παραχώρησες την θέση σου στην ουρά σε μια έγκυο και τώρα θα αναγκαστεί να περιμένει λίγο παραπάνω.

Λίγους μήνες αργότερα η έγκυος αυτή θα βγει στον δρόμο έχοντας το νεογέννητο μωρό της στο καρότσι αλλά δεν θα μπορέσει να κάνει την βόλτα που τόσο επιθυμούσε διότι ο κύριος που θύμωσε πριν τέσσερις μήνες στην ουρά του ΙΚΑ έχει παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο, λίγο πιο κάτω εσύ θα έχεις παρκάρει πάνω στην ράμπα από την οποία θα κατέβαζε το καροτσάκι στον δρόμο και στο επόμενο στενό θα δει έναν κύριο με αναπηρικό αμαξίδιο να μην μπορεί επίσης να διανύσει τον δρόμο επειδή κάποιος άλλος θα έχει διπλοπαρκαρει.

Στο πάρκο που θα παίζει το παιδάκι της μεγαλώνοντας θα δει με τα μάτια του σε μικρή ηλικία μια κυρία να χτυπάει ένα σκυλί με ένα ξύλο γιατί ,κατά τα λεγόμενα της, είναι βρώμικος και θα αρρωστήσει τα παιδιά που αυτή ακουμπάει με τα χέρια της που έχει να πλύνει από χθες το βράδυ.

Κάποια χρόνια μετά το αγοράκι θα έχει γίνει πια ένας έφηβος με ανησυχίες για το οτιδήποτε που λίγα χρόνια αργότερα θα διωχθεί μετά από βίαιους καυγάδες από το πατρικό του σπίτι διότι οι σεξουαλικές του προτιμήσεις είναι διαφορετικές από αυτές που θα ήθελε ο πατέρας του. Άνδρας πλέον το έμβρυο που γνωρίσαμε παρακολουθεί στο μέτρο έναν κύριο να επιτίθεται σε έναν τοξικομανή.

Την στιγμή που πάει να σηκώσει το χέρι του να τον χτυπήσει θα τον σταματήσει το αγόρι που πλέον έγινε άνδρας. Από πίσω θα ακούγονται σχόλια "Το πρεζάκι θα υποστηρίξει; " "Τρελάθηκε ο κόσμος, τον κοκακια πήγε να προστατεύσει που θα μας έκλεβε" .

Ο άνδρας αυτός κυκλοφορεί κάθε μέρα ανάμεσα μας σαν ένας σύγχρονος Διογένης αναζητώντας έναν άνθρωπό μέσα στο πλήθος των πολλών.

"-Τι κάνεις με τον φακό μέσα στον ήλιο;

-Άνθρωπο ζητώ. "

Δεν θα τον βρεις. Όχι εδώ. Όχι τώρα.