Κάποτε ήθελα

Κάποτε είχα όνειρα και τώρα στέρεψαν. Αλλάζουν οι άνθρωποι στο πέρασμα των χρόνων και κάποτε το θεωρούσα καλό. Μόνο κακό μπορούν να φέρουν τέτοιες αλλαγές.

Άφησα τα όνειρα μου για να μπλεχτω στη μάζα και να γίνω ένα με όλους σας! Το μετανιώνω ακόμη..

Κάθε βράδυ πέφτω στο κρεβάτι με την υπόσχεση στον εαυτό μου να ξαναβρώ τον χαμένο εκείνον άνδρα που έχασα αλλά κάθε πρωί η μιζέρια με τραβάει στον βούρκο της.

"Κοτζάμ άνδρας να κάθεσαι να κλαίς; " Ναί ρε μάνα, έπρεπε να με αφήσεις να κλάψω. Κάτι τέτοια στερεότυπα με σκότωσαν. Έχασα εμένα κι έχασα κι αυτήν.. Κάποτε ήθελα να γίνω συγγραφέας, η τέχνη με καλούσε δίπλα της, η ψυχή μου ζητούσε να εκφραστεί. Εγώ τότε την έκλεισα ορμητικά σε ένα γραφείο για να βγάλει λεφτά διότι όπως όλοι έλεγαν η τέχνη λεφτά δεν φέρνει.

Τότε επίσης ήθελα να ερωτευτώ μια γυναίκα που θα κουβαλούσε την ίδια τρέλα με εμένα. Όταν ομως την βρήκα και την πήρα στα χέρια μου την τσάκισα στα δύο και την πέταξα μακριά σαν να ηταν σαιτα απο αυτές που φτιάχναμε στο δημοτικό.. Δεν άντεξα τόσο πάθος μέσα σε δυο μόνο μάτια, δεν μπόρεσα να ανταποκριθώ σε αυτό το συναίσθημα.

Ενα νέο κορίτσι που ξέρει να κυνηγάει τα όνειρα του ήταν το αντίθετο μου. Μεγαλωμένος πια, θαμμένος σε αναφορές και projects ,με μια καθημερινότητα κάθε άλλο απο διαφορετική και βατή.

Τι να κάνει αυτό το κορίτσι μαζί μου;

Δεν άντεξα.

Κάποτε ήθελα να γίνω κάποιος και σήμερα δεν είμαι εγώ.

"Κάποτε στα νιάτα μου ήθελα να γίνω συγγραφέας και δεν έγινα. Ήθελα να μιλώ ωραία και μιλούσα αηδιαστικά."

Σόριν στον Γλάρο του Άντον Τσέχωφ