Αν είχα φωνή

Αν είχα φωνή θα σου φώναζα πόσο μου λείπεις και πόσο θα ήθελα να είσαι εδώ τώρα που κλαίω βουβά στο κρεβάτι μου.

Αν είχα φωνή κάθε βράδυ θα σου έλεγα ακόμη και τώρα πόσο μου λείπεις και πως σπαράζει το μέσα μου ανά πάσα στιγμή.

Δεν έχω μιλιά ούτε να παραδεχτώ στον εαυτό μου πως το χειρότερο όλων είναι να πνίγεις αυτά που θες να πεις.

Δεν μιλάω πια και πονάω.

Πονάω σε κάθε σκέψη που κάνω για το τότε και για το τώρα.

Πόσο επηρεάζει το χθες το σήμερα.

Πόσο δύσκολη είναι η έλλειψη.

Συνηθίζουμε οι άνθρωποι να μεγαλοποιούμε τα προβλήματά μας κι έτσι όταν σε σκέφτομαι όλα μου φαίνονται ανούσια γύρω μου.

Ίσως και το να πέθαινα να μου φαινόταν το ίδιο με το να ζούσα, τότε θα σε έβρισκα κιόλας και μπορεί να αποκτούσε κάτι νόημα επιτέλους.

Η ζωή είναι γκρίζα ή εγώ; Ξέχασα πια..

Ξεχνάω. Κι αυτό πονάει.

Το να προσπαθείς να ξεχάσεις δεν πονάει τόσο όσο το να ξεχνάς παρά τη θέληση σου.

Αν είχα φωνή θα ούρλιαζα πως δεν θέλω να σε ξεχάσω.

Σιγά - σιγά η μορφή σου γίνεται θολή στο μυαλό μου. Ξέχασα τη φωνή σου. Το χαμόγελο σου. Το χάδι σου.

Μα πως γίνεται να ξεχνάω δεκαπέντε χρόνια;

Αν είχα φωνή θα ρώταγα αν υπάρχει Θεός.

Αν υπήρχε θα τον ρώταγα ένα "Γιατί; " που μέσα του θα συμπύκνωνε κάθε απορία του κόσμου.

Αν είχα φωνή θα έπαιρνα μια βαθιά ανάσα και θα την εξωτερίκευα σε κραυγή. Κραυγή αγανάκτησης, πόνου, μίσους, ανακούφισης.

Αν είχα φωνή θα έκανα μόνο μια ευχή. Κι αυτή δεν θα ήταν άλλη από το να ήσουν πίσω στον κόσμο για μια μέρα ακόμη.

Έχω φωνή. Και τι μ'αυτό αν ανοίγω το στόμα για να εκφράσω το απόλυτο τίποτα;