Να μετανιώνεις ή όχι

Να μετανιώνεις, ή να μην μετανιώνεις; Ιδού η απορία.

Πρέπει να μετανιώνεις για αυτά που έχεις κάνει και για αυτά που δεν έχεις κάνει γιατί αυτά στο τέλος σε κάνουν πιο ώριμο και πιο σοφό; Ή να μην μετανιώνεις γιατί στο τέλος σε κάνουν αυτόν που πραγματικά είσαι;

Είναι δίκοπο μαχαίρι άμα το καλοσκεφτείς. Φτάνεις σε ένα σημείο της ζωής σου που κάνεις μια αξιολόγηση για τις επιλογές που έχεις κάνει και ανάλογα πόσο έχεις ανεπτυγμένη την νόσο που λέγεται σταρχ-ιδισμός τόσο λιγότερο θα σε νοιάζει για το παρελθόν, για το μέλλον και γενικά τα της κάθε μέρας.

Από ηθικής πλευράς θα έπρεπε να μετανιώνουμε πράγματα που έχουμε κάνει και μας έχουν ζημιώσει αλλά και άλλους για να φτάσουμε στο σημείο της εξιλέωσης.

Και χωρίς το κομμάτι αυτό όμως, η διαδικασία του να καταλαβαίνεις που έχεις φταίξει και να καταλαβαίνεις το κόστος του να μην μπορείς να αλλάξεις τα πράγματα σε κάνει να είσαι σε εγρήγορση και να ξέρεις καλύτερα για την επόμενη φορά.

Όταν όμως δεν μετανιώνεις για πράγματα που θα ήθελες να κάνεις αλλιώς, είσαι ήρεμος. Δεν αφήνεις τις τύψεις και τις υπεραναλύσεις να σου σαπίζουν τον εγκέφαλο. Έχεις συμφιλιωθεί με το ποιος είσαι και τις επιλογές σου και παρ'ολο που για τους άλλους μπορεί να χαρακτηριστείς αναίσθητος μερικές φορές εσύ έχεις αυτό που θέλουν όλοι και δεν το έχουν, την λεγόμενη "Ζαχαρένια " .

Είναι κάτι άνθρωποι που τους θαυμάζω πολύ. Ζουν τη ζωή τους κάνοντας ότι θέλουν χωρίς να σκέφτονται το κάθε πιθανό σενάριο που θα μπορούσε να πάει στραβά η επιλογή τους. Ζουν την κάθε στιγμή χωρίς άγχος ενώ υπάρχουν άλλοι που από το φόβο τους να μην μετανιώσουν τίποτα δεν κάνουν και τίποτα. Προσωπικά σαν κλασσική κότα που είμαι κάνω το δεύτερο άλλα κατέληξα να μετανιώνω για πράγματα που δεν μετάνιωσα, αν βγάζει νόημα.

Άρα παιδιά μου μην κάνετε τα λάθει τα δικά μου, ακούστε τους γηραιότερους και κρατήστε τουλάχιστον το μέτρο και ζήστε !