Άμυνες

Φόβος. Αν αυτό είναι που κρατάει όλες τις άμυνες ψηλά,ας το ονομάσουμε άρνηση στο να αισθάνεσαι..

Το "παραπάνω" είναι δύσκολο, τρομαχτικό, θες να το διώξεις μακριά ,να μην το δεχτείς διότι δεν ανήκει στον δικό σου κόσμο.

Εκείνον τον κόσμο στον όποιο έχεις κλείσει ότι συναίσθημα μπορεί να υπάρχει ερωτικά εκτός του πάθους.

Το πάθος διαρκεί λίγο,δεν πονάει. Ή και να πονάει ,δεν σου τρώει τα σωθικά τα βράδια. Και με αυτόν τον τρόπο αποφεύγεις να περιμένεις την ημέρα που θα 'χει ημερομηνία λήξης ο έρωτας σου.

Αποφεύγεις το τσαλαπάτημα, την έχθρα ,τον πόνο ,αυτό το ξυράφι που κόβει την καρδιά σου αργά-αργά σε χίλια κομμάτια και εσύ παρακαλάς μεσ'τα αίματα για ένα φιλί, ένα χάδι η ακόμα και μια συνάντηση.

Αλλά αν δεν ρισκάρεις,πως θα βρεις το νόημα; Πως θα νιώσεις ζωντανός μέσα από την ίδια την σκληρότητα της ζωής;

Τα αξίζουν όλα αυτά τα μάτια σου,μάτια μου;

Κι όμως εμείς οι άνθρωποι είμαστε άρρωστοι με τον έρωτα.

Γουστάρουμε την τρέλα, την παράνοια, να καιγόμαστε στο άκουσμα ενός ονόματος.

Να δενόμαστε μέχρι τέλους και ακόμη και στο τέλος να τα δίνουμε όλα χωρίς να μας καίγεται καρφί για την καψούρα μας.

Και ξέρεις ποιο είναι το άρρωστο; Στην τελική δεν το μετανιώνουμε κι όλας. Ξέρουμε πως αν είχαμε την ευκαιρία θα τα ξανακάναμε όλα ξανά και ξανά και ξανά μέχρι να αδειάσουμε.