Θηλυκότητα και άλλα δεινά

Η δυσκολότερη δουλειά στον κόσμο είναι το να είσαι γυναίκα και αυτό δεν άλλαξε στην πορεία των χρόνων.

Μιλάμε για εξέλιξη αλλά περιορίζεται αυτή η εξέλιξη στην τεχνολογία και στα επιτεύγματα της ιατρικής. Πρόοδος στα απλά και καθημερινά δεν περνάει καν από το μυαλό μας.

Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με τον τρόπο και τις αντιλήψεις που μεγάλωσαν οι δικοί μας γονείς εμάς και οι δικοί τους τους ίδιους.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά και ο φαύλος κύκλος που λέγεται "οπισθοδρόμηση " δεν αποφεύγεται.

Ζούμε στον 21ο αιώνα και πράγματα που θα έπρεπε να είναι δεδομένα παραμένουν ιδεατά. Πράγματα τόσο απλά όσο το να βγεις έξω ντυμένη όπως θέλεις, χωρίς να σχολιαστείς.

Σχόλια όπως το "Δεν φταίνε μετά οι βιαστές.. " ή σκέψεις τύπου "Για να βγαίνει με τα βυζιά έξω σεξ θέλει ".

Φίλε αναγνώστη ναι μπορεί να θέλω σεξ (γιατί άλλωστε να μην θέλω;) αλλά όχι μαζί σου κι ούτε με κανέναν με παρόμοιο μυαλό σαν το δικό σου!

Βάζω το ρούχο που επιθυμώ, χωρίς να χρειάζομαι την άδεια σου ή την σύμφωνη γνώμη σου. Μου αρέσει και δεν είχα ουδεμία επιθυμία να προκαλέσω κανέναν. Όσο για εκείνο το ελεεινό σχόλιο... Ναι! Ο βιαστής φταίει αν δεν μπορεί να ελέγξει τον εαυτό του και καλύτερο θα ήταν να απομακρυνθεί.

Να μαθαίνετε στους γιους σας να μην βιάζουν και όχι στις κόρες σας να ντύνονται σεμνότερα!

Για ποιόν λόγο δεν μεγαλώνουν όλα τα παιδιά ίσα; Δεν υπάρχει λόγος για διαχωρίσεις ανάλογα το φύλο. Παιδί το ένα, παιδί το άλλο. Ανερχόμενοι φορολογούμενοι πολίτες του ίδιου κόσμου. Κλασσικά πρότυπα γονιών παρόλ'αυτά επιμένουν ότι τα αρσενικά παιδιά τους προηγούνται σε όλα. Θα βγουν μόνοι νωρίτερα, θα πιουν νωρίτερα, θα απολαύσουν τις ηδονές της σάρκας νωρίτερα..

Η μόνη δικαιολογία τους είναι "Είναι αγόρι! ". Πίσω από αυτό κρύβεται ένα "Μπορεί να προστατευτεί μόνος. " . Όμως δίχως να το χωράει το μυαλό μου θα επιμείνω στο ότι κάλλιστα θα μπορούσαν όλοι να μεγαλώνουν έτσι τα παιδιά τους, αλλά και να το κατανοούν οι ίδιοι, ώστε να μην υπήρχε κάτι από το οποίο θα ήταν αναγκαίο να προστατευθεί κάποια γυναίκα.

Ίσα δικαιώματα συνεχίζουν να μην υπάρχουν στον εργασιακό χώρο. Προκαταλήψεις μαστίζουν τα αδύναμα μυαλά.

Για αυτούς είναι αδιανόητο μια γυναίκα σε διοικητική θέση ή υψηλόβαθμο στέλεχος μιας εταιρείας καθώς, σύμφωνα πάντα με τους ίδιους, είναι πολύ συναισθηματική για κάτι τέτοιο και θα έπρεπε να επικεντρωθεί στην οικογένεια και τα παιδιά της.

Σε ελεύθερη μετάφραση να παραμείνει ένα άβουλο ον, χωρίς στόχους και όνειρα.

Ακόμη και όταν μια γυναίκα κατακτήσει αυτή τη θέση, στα μάτια τους φαντάζει μια σιδηρά κυρία, που αποκλείεται από το να έχει ερωτική ζωή και οικογένεια.

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον καλλιτεχνικό χώρο και στους μύθους που δημιουργούνται σαν μια φούσκα γύρω του. Εκεί οι άνδρες παίρνουν τις θέσεις με την αξία και το ταλέντο τους ενώ οι γυναίκες έχουν περάσει από πολλά κρεβάτια για αυτό.

Βλέπεις οι γυναίκες δεν αξίζουν, παρά μόνο ως σκεύη ικανοποίησης.

Και αντί να σταματήσουν αυτές οι σπερμολογίες, συνεχίζουν όλο και πιο έντονα. Κανείς όμως δεν σκέφτεται πως και να συμβαίνει κάτι σαν κι αυτό, ο υπεύθυνος είναι αυτός που κρίνει πόσο ικανή είναι κάποια από το ποσό καλή είναι στο κρεβάτι.

Θέμα μεγάλο και το σεξ.

Μάγκας αυτός που πάει με πολλές, πουτάνα αυτή που πάει με πολλούς. Γνωστός διαχωρισμός που ακούς από τεσσάρων ετών.

Και το δικαίωμα της απόλαυσης είναι δεσμευμένο αν είσαι γυναίκα, βασικά δεν υπάρχει.

Από την απόλαυση του να φας μια σοκολάτα έως την απόλαυση του οργασμού, σε κυνηγούν φορτώνοντας σε τύψεις.

Γιατί από την μια θα παχύνεις, και απαιτείται να είσαι καλλίγραμμη εφόσον είσαι γυναίκα, και από την άλλη... Το ρωτάς; "Γιατί θα λέει ο κόσμος πως πηδιέσαι! "

Στο χέρι κάθε γυναίκας είναι να κάνει τη διαφορά βάζοντας τα όρια της σε καθετί και όντας απλά ο εαυτός της.

Η αλλαγή είμαστε εμείς οι ίδιοι και είναι λάθος να αφήνουμε να επαναλαμβάνονται λάθη.