Ένα ποίημα για εσένα

Μα με εμπνέεις που και που κι αυτό είναι όμορφο.

Και να ξέρεις στα ελαττώματα σου έχω αδυναμία.

Η δραματικότητα σου πλέον μου μοιάζει αστεία και όταν λες θα φύγω γελάω λες κι είναι κωμωδία.

Να φύγεις να πας που; Κάπου αλλού; Αλλού είσαι τώρα.

Για να φύγεις πρέπει να έρθεις κι αν έρθεις δε θα θες να φύγεις.

Ένα μεγάλο παιδί με ερωτισμό είσαι.

Ένα παιδί που έτυχε να ερωτευτώ.

Ένα παιδί που ονειρεύτηκα άρα είναι φανταστικό.

Σε ποιόν να το πω; Στα παιχνίδια που παίζεις εθελοτυφλώ.

Ψάχνω με μανία να βρω ένα σκοπό για να σταθώ κοντά σου λίγο παραπάνω. Μα εσύ θέλεις το λίγο κι εγώ το παραπάνω.

Κι έχει φτάσει η στιγμή που την υπομονή μου χάνω.

Η στιγμή που τις κουβέντες μας πια δεν απολαμβάνω.

Έχει φτάσει η στιγμή που το φλερτ δεν είναι αρκετό κι ας είναι ότι έχεις κι ας είναι ότι αγαπώ.

Κοίτα που κατέληξα, άνθρωπος γεμάτος φωτιά, να φοβάμαι το δικό σου πυροτέχνημα.

Κοίτα που κατέληξες, παιδί γεμάτο όνειρα, της πραγματικότητας τους όπλο έγινες.

Και ξέρω αν τα διάβαζες αυτά θα ένιωθες υπερήφανος, σημαντικός.

Σου μάθανε "ντροπή είναι μόνο το να κλέβεις".

Δε σου μάθανε ντροπή είναι να το παιδεύεις.

Δε σου μάθανε ντροπή είναι το να κάνεις πως νιώθεις και να παίζεις.

Σου μάθανε "ντροπή είναι μόνο το να απατάς".

Δε σου μάθανε ντροπή είναι να παριστάνεις πως αγαπάς.

Μα ντροπή σου μάτια μου που πια δε μιλάς, ντροπή σου που καταστρέφεις, ντροπή σου που χαλάς.

Ντροπή σου μάτια μου που μπορείς και ξεχνάς.

Ντροπή σου που δεν έμεινε κάτι όμορφο για μας.