Τα υπαρξιακά της ενηλικίωσης

"Θα γίνω 18 και θα φύγω από το σπίτι " ,"Όταν γίνω 18 θα κάνω ο,τι θέλω " ,"Θα μεγαλώσω και θα πάρω τη ζωή στα χέρια μου" .

Λίγα από αυτά που όλοι λέγαμε παλιότερα και μετρούσαμε συγχρόνως αντίστροφα τις μέρες προς την ενηλικίωση.

Τώρα οι μέρες λιγόστεψαν, 15 και σήμερα, και τα παραπάνω μεγάλα λόγια επιστρέφουν στο νου σου.

Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν που τραγουδούσε κι ο μεγάλος Παπάζογλου.

Τι θα αλλάξει όμως και τι θα μείνει το ίδιο; Και πως θα τα αλλάξεις εσύ; Εσύ που ακόμη σε αποκαλούν παιδί, όμως όταν έρχονται τα δύσκολα θυμούνται πόσο μεγάλωσες.

Στην σημερινή Ελλάδα όλα είναι δύσκολα και συνειδητοποιείς για πρώτη φορά στην έως τώρα ζωή σου πως υπάρχει κάπου στο προσκήνιο και το αληθινό "Δεν μπορώ " πέρα από το "Δεν θέλω".

Θέλεις όμως και τα θέλεις όλα τώρα καθώς το απλά σου βράζει, η ψυχή σου φλέγεται και τα όνειρα που έκανες παιδί ζητούν να υλοποιηθούν. Πρέπει όμως να θέσεις προτεραιότητες και ενώ εσύ έχεις άλλες, κάποιες ακόμη επιχειρούν να πάρουν τη θέση τους.

Δεν γίνεται να αφήσεις τα όνειρα σου να πάνε πίσω για κάτι άλλο κι όμως το κάνεις. Δεν θες να συγκεντρωθείς μόνο κάπου αλλού αλλά το κάνεις. Αφήνεσαι κι εσύ στην καθημερινότητα σιγά -σιγά και δεν νιώθεις καμία εμπιστοσύνη ως προς τις αποφάσεις σου, ως προς εσένα τον ίδιο.

Τόσες σκέψεις τριβελίζουν το μυαλό σου δίχως νόημα, δίχως ροή.

Είναι δυνατόν να παθαίνεις κρίση ηλικίας στα 18; Είναι και μάλιστα η πιο ισχυρή!

Στην ουσία όλα θα παραμείνουν ως έχουν, η διαφορά είναι ορατή μόνο στα δικά σου μάτια.

Γίνονται τα πάντα τόσο γρήγορα που ούτε προλαβαίνεις να αντιληφθείς τις αλλαγές.

Φοβάσαι για το αύριο, το αύριο το δικό σου που είναι τόσο δύσκολο να καθορίσεις.

Και έρχεται συνεχώς το ίδιο πράγμα στο μυαλό σου, οι δύο αυτές λέξεις σε στοιχειώνουν. "Και μετά; " ! Έως τώρα οι επιλογές σου ήταν αυτές, σωστές ή λάθος, έγιναν. Όμως το μετά είναι άγνωστο. Συναισθήματα και σκέψεις, σαν τις τέσσερις επαφές, χτυπάνε κουδουνάκια στο κεφάλι σου.

Κι αν ξέρεις τι θέλεις, γνωρίζεις τι πρέπει;

Ορίστε το πρώτο χτύπημα. Η ενηλικίωση σε έβαλε στο τρυπάκι να σκεφτείς τα "πρέπει ".

Λυπάμαι!