Σ΄άφησα στην ησυχία σου

Ποια είναι η κυρία την ξέρω;

Ποια είναι αυτή που με αφήνεις στα χέρια της;

Eίναι τόσο βουβή . Την φοβάμαι . Με τρομάζει . Δεν κάνει τίποτα άλλο από το να με υποτάσσει με το αυστηρό της βλέμμα. Να γεμίζω την μέρα μου με δραστηριότητες και σκέψεις που δεν αφορούν εσένα. Άλλωστε εσύ με άφησες σε αυτή , κάτι θα ξέρεις.

Όλα γύρω μου φαίνονται να κυλάνε φυσιολογικά, αλλά δεν είναι. Κάτι λείπει συνέχεια από διπλά μου. Ένα κομμάτι. Η ψυχή μου. Και όμως αυτή συνεχίζει να παραμονεύει κάπου εδώ και να μου υπενθυμίζει το απέραντο κενό σου. Την έλλειψη σου από την κάθε κίνηση μου και την κάθε ματιά μου.

Πριν φύγεις όλα είχανε νόημα. Νόημα ζωής. Έπαιρνα ζωή από την ζωή σου και ψυχή από την ψυχή σου. Πλέον δεν γίνονται όλα αυτά. Μάλλον όλη αυτή η διαδικασία δεν σου άφησε τίποτα για τον εαυτούλη σου.

Τι; Γι’αυτό με τιμωρείς ; Επειδή κατάφερα και βρήκα τον εαυτό μου μέσα από εσένα;

Ήθελες να κρατάμε επαφή και να πηγαίνουμε ένα καφέ που και που να λέμε τα νέα μας ρε αδερφέ. Μα δεν είναι έτσι οι σχέσεις αγοράκι μου από την στιγμή που παύεις να μιλάς με τον άλλον,δεν θέλεις να έχεις καμία επαφή μαζί του.

Και φαίνεται έντονα, δεν είσαι πλέον εκεί, κάθε απόγευμα στην καφετέρια με 2-3 φίλους περιμένοντας με να εμφανιστώ και ήταν εμφανές ότι ο καφές είχε παγώσει από την αναμονή και μόνο.

Δεν περνάς τυχαία από τα στέκια μας. Ούτε από τα καλέσματα των επιστήθιων φίλων μας εμφανίζεσαι πια.

Όταν ήρθα και ζήτησα τον λόγο για την όλη κατάσταση η απάντηση ήρθε ως κεραυνός εν αιθρία γιατί ο ίδιος άνθρωπος που σου έλεγε με παραπονιάρικο βλέμμα θέλω να κρατήσουμε επαφή σου λέει << Σ’άφησα στην ησυχία σου >>. Αν ήθελα να το κάνεις θα στο ζητούσα. Είναι το μόνο σίγουρο. Άλλωστε εγώ και η Ησυχία μου έχουμε γίνει αχώριστες.

Το βροντερό κενό σου έρχεται σε αντίθεση με την καινούρια φίλη που με άφησες.

Γιατί όσο το κενό μεγαλώνει βλέπω την ησυχία να σπάει σε χίλια κομμάτια και κλαίγοντας να μου λέει <<Προχώρα, αν ήθελε θα ήταν εδώ >>.

Και είχε τόσο δίκιο !