Μια στιγμή αδυναμίας

Είναι 3:00 το πρωί και εγώ κάθομαι ανέκφραστη μπροστά από το λάπτοπ μου σκεπτόμενη τις τελευταίες εξελίξεις στη ζωή μου.

Το συμπέρασμα είναι ότι είμαι υπερβολική.

Ναι, είμαι, και υπερβολική και ευαίσθητη και ζηλιάρα και νευρική.

Για αυτό χάνω όσους είναι γύρω μου.

Για αυτό μένω μόνη μου.

Πως αφήνεις αυτούς που αγαπάς να φύγουν;

Δεν μπορείς και έτσι αλλάζεις, για λίγο πάντα, μιας και ο πραγματικός σου εαυτός βγαίνει ξανά.

Αλλά είμαι τόσο θύμα του φόβου μου που τους αφήνω να νομίζουν ότι έχουν δίκιο, ότι εγώ είμαι το πρόβλημα.

Όχι, δεν φταίω μόνο εγώ.

Δεν μπορείς να μου λες να μην είμαι ανασφαλείς όταν με έχεις εσύ ο ίδιος απατήσει και ναι ξέρω, είναι μια νέα αρχή αλλά ακόμα υπάρχει η πληγή.

Δεν μπορείς να μου φωνάζεις και να ξεσπάς χωρίς λόγο και να περιμένεις να μείνω, είμαι το παιδί σου, όχι η τρελή πελάτισσα σου.

Δεν μπορείς να με αγνοείς και μετά να είναι όλα καλά και εγώ να τρέχω όταν με θες.

Το ένα επηρεάζει το άλλο και έτσι βρέθηκα εδώ, μακριά από τους φίλους μου, το αγόρι μου και τους γονείς μου.

Και τώρα είμαι τόσο μόνη και κουρασμένη.

Βαρέθηκα να προσπαθώ.

Και ξέρω τους πληγώνω, και όσο τους πληγώνω πληγώνομαι και εγώ.

Και όσο ξαναδιαβάζω το κείμενο τόσο μεγαλύτερη απελπισία με πιάνει.

Πρέπει να βάλω την ζωή μου σε μια τάξη, χωρίς να έχω ιδέα από που να αρχίσω.

Γιατί οι άνθρωποι έγιναν σκιές και εγώ προσπαθώ να μην διαλυθώ.