Διαστρεβλωμένη αγάπη.

Καταλαβαίνεις το κακό που σου χουν κάνει όταν βλέπεις τη ζωή μέσα απ'τα μάτια τους.

Πότε έγινα εγώ έτσι;

Από πότε μου αρέσει να τσακώνομαι κι από πότε μου αρέσει να πληγώνω;

Δε γνωρίζω αν γεννηθήκαμε όλοι με την ίδια ικανότητα στην αγάπη, μα είναι σίγουρο πως κάπου στην πορεία αλλάξαμε.

Δε μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς συνέβη, σε ποιο σημείο ή σε ποιο γεγονός ξέχασα όσα νόμιζα πως ήξερα για την αγάπη και τον έρωτα.

Τι κάνω;

Γιατί πιστεύω πως ο μόνος τρόπος να νιώσει κάποιος κάτι έντονο για μένα είναι να με μισήσει;

Είναι άραγε ότι πιστεύω πως δεν αξίζω να αγαπηθώ ή απλά έχω συνδέσει την αγάπη με όλα όσα πονάνε;

Λες να φταίνε οι σειρές και οι ταινίες που δείχνουν πάντα τα ζευγάρια να αντιμετωπίζουν του κόσμου τα προβλήματα;

Γιατί αν δεν υπάρχει πρόβλημα,πως θα το ξεπεράσουμε και πως θα καταλάβουμε ότι αξίζει να είμαστε μαζί;

Λες να φταίνε τα τραγούδια;

Αν δε σε φέρω στα όρια σου, πως θα τα ακούσεις μόνος ενώ κλαις με εμένα στο μυαλό σου;

Μήπως φταίει η οικογένεια και οι φίλοι μου, μήπως ο κόσμος ολόκληρος;

Γιατί όλοι εκεί που τους πονάνε πάνε να τους γιατρέψουν. Δε καταλαβαίνω.

Αν δεν έχω την ικανότητα να σε πληγώσω, αν δε πονέσεις εξαιτίας μου, πως θα με ερωτευτείς;

Πως θα πεις "Τη θέλω κι ας με κατέστρεψε!";

Γιατί εγώ μόνο έτσι ξέρω να αγαπάω.

Έτσι, συγχωρώντας και ελπίζοντας κάτι να αλλάξει.

Συγχωρώντας και κάνοντας υπομονή.

Μόνο αν μου κάνεις κακό μπορώ να σε αγαπήσω, μόνο αν είσαι ανίκανος να με αγαπήσεις εσύ.

Για αυτό λοιπόν, επειδή σε θέλω και θέλω να με θέλεις κι εσύ.

Συγνώμη, δεν είχα καταλάβει το κακό που μου 'χαν κάνει.

Δεν είχα δει το πόσο αρρωστημένη κατέληξε να είναι η δική μου εκδοχή της αγάπης μετά από αγόρια χωρίς συναισθήματα, ενήλικες πιο ανήμπορους από παιδιά και αυτοκαταστροφικούς ανθρώπους.

Ειλικρινά συγνώμη.

Δεν είχα παρατηρήσει το ότι έχω σπάσει τόσο πολύ που όπου κι αν με αγγίξεις κόβω.