Τα πρωινά που δεν μου χάρισες

Είναι δύσκολη η χάρη που ζητάω. Μια παρουσία στο κρεβάτι μου η οποία έχει συνηθίσει μόνο να έρχεται τις απογευματινές και τις βραδινές ώρες κάθε μέρα. Η ίδια τυπική συνάντηση με τον ίδιο τυπικό σκοπό.

Ναι , συμβιβάστηκα με την ιδέα γιατί δεν ήθελα να σε χάσω. Σε συνήθισα. Η παρουσία σου γέμιζε όλα τα κενά τα οποία δεν μπορούν να γεμίσουν οι φίλες μου, οι καφέδες και οι παρέες. Είναι πολλά που δεν ζήτησα γιατί δεν είχα το δικαίωμα. Είναι πολλά τα παράπονα που δεν συζήτησα και δεν έθιξα για να μην χαλάσω την τυπική ρουτίνα μας.

Είναι ανυπόφορη η διαδικασία αλλά και τόσο υποφερτή. Υπάρχουν μέρες που πέφτω στο κενό σκεφτόμενη όσα ζήσαμε και όσα με έμαθες και με έθισες σε αυτά. Στις αλλόκοτες ταινίες σου και στα μουσικά σου ερεθίσματα τα οποία δεν είχαν νόημα για την κοινή λογική ενός ανθρώπου.

Περισσότερο από όλα αυτό που λείπει είναι ένα πρωινό ξύπνημα μαζί σου . Να δώ τον τρόπο με τον οποίο ξυπνάς. Πόσο πρησμένα είναι τα μάτια και τα χείλη σου ; Έχεις το ίδιο ροδαλό χρώμα που έχεις και το απόγευμα που σε έβλεπα ή αυτό το χλωμό χρώμα του πρωινού ξυπνήματος; Θέλω να ξυπνήσω και να σε έχω δίπλα μου να απορροφήσω όλες τις πρωινές σου συνήθειες. Να νιώθω ίδια με εσένα. Να σε αντιγράψω σε κάθε κίνηση για να ακολουθώ και εγώ το ίδιο τελετουργικό για να σε νιώθω όλη την διάρκεια της μέρας δίπλα μου.

Αν ήθελες θα το κάνεις.

Και να θυμάσαι τα πρωινά τα μοιράζεσαι με άτομα τα οποία δεν έχουν θέσει μόνο στο κρεβάτι σου αλλά και στην καρδιά σου . Για αυτό μάζεψε τα και φύγε για τι η δική μου η καρδιά δεν θέλει κενά κρεβάτια δίπλα της .