Θέλω τη μαμά μου

"Ορφανός δεν μένεις απο πατέρα αλλά απο μάνα " είχε πεί η μαμά μου σε μια κηδεία όταν ήμουν πολύ μικρή.

Δυστυχώς έμελλε να το καταλάβω λίγα χρόνια μετά.

Χρόνια ολόκληρα πέρασαν κι ακόμη δεν συνειδητοποίησα την απώλεια αλλά πού και πού με πιάνει αυτό το επιπόλαιο "Θέλω τη μαμά μου" .

Την θέλω τώρα που κλαίω και ξέρω πως μονάχα η δική της αγκαλιά θα με παρηγορούσε.

Με ένα "Έλα μπίμπη μου, χέστηκες! " θα έπαιρνε όλο τον πόνο μακριά.

Πονάω που δεν είναι στο δίπλα δωμάτιο όταν την χρειάζομαι και τότε καταλαβαίνω πόσο μου λείπει. Μετανιώνω για κάθε όχι που της είπα, για κάθε στιγμή που την στερήθηκα ενώ ήταν στο χέρι μου να είμαι κοντά της.

Έρχονται μερικές μέρες που περιμένω να ανοίξει η πόρτα και να μπεί με το κουρασμένο χαμόγελο που κοσμούσε τα χείλη της και να ακούγεται σιγά το τραγούδι της..

Ακόμη κι οι καυγάδες μας μου λείπουν.

Σε ζητάει το κακομαθημένο κοριτσάκι σου μαμά!

Οι ευθύνες με τρομάζουν μαμά και δεν θέλω να μεγαλώσω άλλο.

Έχω ήδη κουραστεί απο την κακία των ανθρώπων.

Εσύ μ'αγαπούσες, αγαπούσες το μικρό σου κοριτσάκι με όλα του τα ελαττώματα, αυτοί με πονούν μαμά!

Φοβάμαι κάθε μέρα που θα ξημερώσει, η μοναξιά είναι κακή.

Δεν με φροντίζει κανείς μαμά, εγώ τους φροντίζω όλους.

Κάθε μέρα ζητάνε πιο πολλά, δεν θέλω να τους αποδείξω κάτι, θέλω να βυθιστώ μέσα μου.

Κανείς δεν με αγαπάει όπως εσύ!

Κι αν αύριο φύγω μαμά;

Ποιός θα νοιαστεί;

Θέλω να ξαναπώ δυνατά "μαμά " αλλά η λέξη σαν σφαίρα εκπυσοκροτεί και με χτυπά βάναυσα στο στήθος.

Συγγνώμη μαμά για όλα τα ψέμματα και για κάθε φορά που σε πλήγωσα.

Κανείς δεν θα συμπληρώσει το κενό.

Κανείς δεν θα με δεί πλέον "όμορφη ".

"Την ομορφιά που κλείνω μέσα μου,

κανείς δεν θέλω να τη νιώσει.

Δεν θα μπορούσε να τη σίμωνε

χωρίς γι'αυτό να τη πληγώσει.

...

Την ομορφιά που κλείνω μέσα μου

κανείς ποτέ δεν θα τη νιώσει.

Κι αν την πληγώσει θα'ναι ανίδεος

κι ούτε γι'αυτό θα μετανιώσει "

Μαρία Πολυδούρη