Δεν του λείπεις

Είναι ξημερώματα και η πληθώρα σκέψεων και συναισθημάτων μου δημιουργεί μόνο μια απορία, "πως στο διάολο δέχεσαι ότι δε του λείπεις;".

Έχεις διαβάσει τα μηνύματα σας πάνω από δέκα φορές μέσα σε ένα βράδυ , ξαναζείς στο μυαλό σου την πρώτη στιγμή που τον είδες.

Κάθε λάθος σου είναι εκεί και σου υπενθυμίζει πως αν είχες χειριστεί τις καταστάσεις λίγο διαφορετικά ίσως ήταν εδώ.

Αν είχες νιώσει λιγότερα ή περισσότερα.

Αν ήσουν πιο εκφραστική ή καθόλου.

Αν του έλεγες σε θέλω πιο συχνά ή δε το ανέφερες ποτέ.

Αν, αν , αν.

Μα η αλήθεια είναι πως ξέρεις πως ότι και να είχες κάνει διαφορετικά ,το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο.

Πάλι εσύ θα ένιωθες πιο άδεια από ποτέ και πάλι εκείνος θα ήταν έτοιμος να αγαπήσει κάποια άλλη, φορώντας το δέρμα σου ως επίδεσμο στις πληγές του. Ποιος να το φανταζόταν πως όλο τον καιρό που πέρασες κάνοντας υπομονή,προσπαθώντας να δείξεις κατανόηση,προσπαθώντας να τον σώσεις από τον ίδιο του τον εαυτό, τον πέρασες μόνο και μόνο για να μπορέσει ο κύριος να ερωτευτεί ξανά.

Κάποια άλλη!

Θέλω να μάθω πως αποδέχεσαι πως ήσουν παρένθεση ενώ ήταν κεφάλαιο.

Πως αποδέχεσαι πως όση ώρα τον σκέφτεσαι, σου λείπει, εκείνος παθιάζεται με τη σκέψη κάποιας άλλης;

Σιγά σιγά έρχεται και εκείνη καταραμένη η στιγμή που θυμάσαι εκείνο το πολύ καλό παιδί που του χαμογέλασες όλο νάζι δίνοντας του ελπίδες και μόλις εμφανίστηκε η καψούρα σου τον ξέχασες.

Όσο νοιάστηκες λοιπόν εσύ για εκείνον τον καημένο που σε ερωτεύτηκε από ένα σου βλέμμα άλλο τόσο σε νοιάζεται και ο τύπος για τον οποίο κλαις.