Ευδιακρίτως στοχευμένα

Πόσες φορές σε ώρες που ο χρόνος δεν αφήνει κανένα άγγιγμα στην πραγματικότητα και η φαντασία καλπάζει αγέρωχα ανακαλύπτεις με φοβία της πραγματικές επιθυμίες της ψυχής σου και αντί να αρπάξεις απ τα μαλλιά τα θέλω σου κάνεις άλλη μια φτυαριά και πετάς άλλη μια δικαιωματική ευτυχία στην τρύπα της στιγμιαίας λησμονιάς..

Είναι ακριβώς εκείνο το σημείο που έπρεπε το χέρι σου να λειτουργούσε αυτοβούλως και να σου έδινε μια και να ξυπνούσες λες και ήσουν σε όνειρο και να συνειδητοποιούσες ότι είμαστε και εμείς και ο χρόνος ελάχιστοι. Διότι κάθε μέρα που ξημερώνει είναι μια νέα γέννηση του εαυτού μας, μια νέα ευκαιρία για μια αρχή στο οτιδήποτε ενυδατώνει τα αφυδατωμένα θέλω μας.

Όσο θάβεις και θάβεσαι τόσο ο καιρός περνά και εσύ μένεις πίσω με το νωχελικό περπάτημα σου στον δρόμο ταχείας κυκλοφορίας της ζωής και ξαφνικά ανοίγεις τα μάτια και είσαι σε μια ηλικία, που φυσικά δεν είναι αργά αλλά έχει γίνει θαυμαστά γρήγορη η ταχύτητα που οδεύεις και πιο συνειδητοποιημένη η κίνηση, αλλά θαυμαστή είναι και η μετάνοια που τυλίγεται γύρω απ τα "αναπολώ τα περασμένα".

Η απάντηση είναι το "Τώρα" είναι το "Σήμερα" αλλιώς αύριο γιατί σήμερα είναι Κυριακή και είναι όλα κλειστά. Ποτέ ουδείς δεν ανέβηκε την σκάλα σπίτι του μονομιάς πάντα ξεκινάς πατώντας το πρώτο σκαλοπάτι με σταθερότητα και σιγουριά και ύστερα μηχανικά ανεβαίνεις μέχρι την κορυφή, η κορυφή είναι κάτι σχετικό για τον καθένα, διότι κορυφή είναι και ο πρώτος όροφος, αλλά κορυφή είναι και ο πέμπτος, αλλά τι σημασία έχει αν η διαδρομή έως εκεί κρύβει σφοδρή λαχτάρα!