Η κόκκινη βαλίτσα μου

Προχωράω προς την στάση, τα χέρια μου είναι ξηρά από το κρύο, έχουν ανοίξει και τις τελευταίες δύο μέρες διαρκώς ματώνουν, τέλος όμως αυτά..τουλάχιστον για δύο μήνες ακόμα.

Διότι σήμερα επιστρέφω...

Επιστρέφω;;

Κάτσε κάτσε, τι θα πει επιστρέφω;

Που είναι η βάση μου;

Έφτασα στην στάση, κοιτάω την ταμπέλα, τα κίτρινα γραμματάκια λένε ότι το αστικό που περιμένω έρχεται σε οχτώ λεπτά, ωχ άλλαξε γνώμη και αντί για εφτά γράφει εννιά, δεν έχω χρόνο για παιχνιδάκια, το εισιτήριό μου λέει αναχώρηση για Αθήνα και δεν έχω φτάσει καν στα ΚΤΕΛ.

Στέκομαι ακίνητη, μόνο τα δάχτυλά μου κινούνται ελάχιστα για να αλλάζω σταθμό στο ραδιόφωνο, άλλα κι αυτό για λίγο, το κινητό μου ξαναχώθηκε στην τσέπη.

Τα μάτια μου κοιτάζουν τα αυτοκίνητα που περνάνε, κάνα δύό σκυλιά, μια κυρία απέναντι που περιμένει σε μια άλλη στάση, κοιτάζω κάτω και συνειδητοποιώ ότι στην μουντίλα του φθινοπώρου η πιο ζωντανή και χαρούμενη εικόνα εδώ γύρω είναι η κόκκινη βαλίτσα μου!

Αν κάποιος αποθανάτιζε την στιγμή με μια κάμερα ή με μια ζωγραφιά, το πιο ζωηρό στοιχείο σ’αυτόν τον μεγάλο δρόμο θα ήταν η βαλίτσα μου.

Στον κινηματογράφο συνήθως το κόκκινο κοντά ή πάνω σε μια κοπέλα σημαίνει ερωτική σκηνή, αλλά όχι, εγώ πάω στα ΚΤΕΛ.

Την ξανά κοιτάω και πλημμυρίζω συναισθήματα, πρώτη φορά που την κράτησα ήταν για να κουβαλήσω κάτι σκηνικά αντικείμενα σε μια παρουσίαση στην δευτέρα λυκείου, ήμασταν χάλι μαύρο είναι η αλήθεια, μόνο τα πρώτα πέντε λεπτά άξιζαν όλα τα υπόλοιπα πφφφ..

Ελπίζαμε να μην έρθει πολύς κόσμος να μας δει και τρέμαμε μόλις ξανάνοιγε η πόρτα και έμπαιναν!

Δεύτερη φορά την γέμισα για να έρθω σ’έσενα μεγάλο παιδί, τρίτη φορά ξανά σ’εσένα, τέταρτη φορά επίσης την βόλεψες στο πορτ μπαγκαζ σου.

Πέμπτη φορά ατυχήσαμε, είχα πάρει πιο μεγάλη βαλίτσα, λιγότερο κομψή, πλησίαζαν τα Χριστούγεννα και θα καθόμουν περισσότερες μέρες, να σε μάθω και να με μάθεις καλύτερα.

Εβδομηκοστή ένατη χρήση,πήγα στην πατρίδα, και δεν ξέρω αν επέστρεψα ή απλά πήγα στα γρήγορα, βιαστικά, η επιστροφή σημαίνει μια μόνιμη βάση, αλλά δεν υπάρχουν δεδομένες μόνιμες βάσεις ..δεν με στεναχωρεί, βαρέθηκα να δίνω στις σκέψεις μου αυτά που έχω περαστεί στο φαντασιακό του κόσμου, δεν βλέπω τις συγκυρίες σχεδόν ποτέ με θλίψη, τις αλλάζω, τις γυρνάω σχήμα και τις κάνω όμορφε!

Αχα αχα.. έχω 8,9,10 βάσεις, ποιος άλλος το έχει αυτό;

Αυτό θέλω να κάνω, δεν θέλω και ούτε μπορώ να με φανταστώ πάνω από πέντε χρόνια στο ίδιο μέρος!

Όλ’ αυτά εξαιτίας σου μικρή και τροφαντή μου φραουλίτσα!!

Όσο για την επιστροφή, είναι μια έννοια συνώνυμη της μνήμης, όχι γιατί το σημείο που θα θυμάσαι θα σημάνει την επιστροφή στην βάση σου, αλλά γιατί είναι θολή και χλωμή, η πόλη μου είναι πάντα χλωμή, ομίχλη βλέπεις, το αγαπημένο μου καιρικό φαινόμενο!