Σε εσένα μικρέ μου εαυτέ

Δεν δίνω προσοχή στο τέλος του κόσμου.

Έχει τελειώσει για εμένα πολλές φορές, και έχει αρχίσει ξανά το πρωί.

Γιατί έτσι είναι ο κόσμος, έτσι είναι οι άνθρωποι.

Αν είσαι αρκετά δυνατός να συνεχίσεις μαζεύεις τα κομμάτια σου και το κάνεις. Έχεις πολλές ευκαιρίες και λίγο χρόνο, μην χαζεύεις. Τώρα το βλέπω καθαρά.

Είμαστε όλοι στην ίδια κόλαση αντιμετωπίζοντας διαφορετικούς δαίμονες.

Μόνοι με τις σκέψεις μας.

Και είναι κάποιες φορές σαν να φωνάζεις και κανείς να μην ακούει, σαν να μην χρειάζεσαι νερό για να πνιγείς , σαν να μην μπορείς να νιώσεις τίποτα πια.

Και δεν μπορείς...

Γιατί νομίζεις ότι κανένας δεν νοιάζεται οπότε δεν μιλάς, γιατί όλοι παίρνουν ένα κομμάτι σου φεύγοντας, γιατί φοβάσαι να ζήσεις, γιατί ο ύπνος δεν βοηθά αν είναι η ψυχή σου κουρασμένη, γιατί πολλοί νοιάστηκαν απλά όχι αρκετά.

Υποφέρεις, νιώθεις ότι δεν μπορείς να κάνεις κανέναν ευτυχισμένο, ούτε καν τον εαυτό σου..

Και δεν θες οι άλλοι να σε δουν όπως εσύ βλέπεις το εαυτό σου..

Σε έναν κόσμο που εξυμνεί τον ατομικισμό και την απομόνωση των ανθρώπων όλοι είναι μόνοι.

Βολεμένοι στις ζωές τους αποφεύγοντας το πρόβλημα και τα συναισθήματα τους. Και χάνουν έναν πόλεμο ενάντια στο ίδιο τους τον εαυτό.

Εσύ και εγώ και όλοι..

Μην εξαρτάσαι πολύ σε κανέναν σε αυτόν τον κόσμο γιατί ακόμα και η σκιά σου σε αφήνει όταν σκοτεινιάζει, φαντάσου λοιπόν τι θα σου κάνουν οι άνθρωποι... Ανθρωποι που δεν ένιωσαν ποτέ τους τίποτα παλεύουν για λίγη επιβεβαίωση.

Επέλεξες να ζήσεις άλλη μια μέρα, ίσως δεν είσαι αρκετά δυνατός να δώσεις ένα τέλος ή ίσως είσαι πιο δυνατός από όσο νομίζεις και δεν δίνεις. Όπως και να έχει ξημέρωσε πια, μην το αφήσεις να πάει χαμένο.

Γιατί είναι δύσκολο να καταλάβεις την κατάθλιψη;

Είναι αόρατη...