Είναι και κάτι άνθρωποι

Στον δρόμο της ζωής άλλοι βαδίζουν στο πεζοδρόμιο, άλλοι στην μέση του δρόμου εκείνου και άλλοι φτιάχνουν δικό τους μονοπάτι κάποιες φορές σίγουρο και ασφαλές άλλες φορές μέσα από λάκκους και κακοτοπιές, επισφραγίζοντας την δική τους μοναδικότητα και ξεχωριστή πορεία, δρόμος προσωπικός μακριά απ τα συνήθη πρότυπα πορεία με ονοματεπώνυμο.

Είναι εκείνοι οι τύποι ανθρώπων που αγαπούν να δίνονται με τον ίδιο τους τον εαυτό ακόμα κι αν γνωρίζουν της συνέπειες, προσφέρουν δίχως αντάλλαγμα και δίχως δεύτερη σκέψη κάποιοι απ αυτούς όταν αναγνωρίσουν το κακό που προκαλούν στον εαυτό τους χάνονται σαν σκιές μέσα στα σκοτεινά δωμάτια της άγνοιας σου, χωρίς χρόνο για εξηγήσεις, χωρίς αντίο και δακρύβρεχτα λόγια, άνθρωποι με ξύλινες αποφάσεις.

Εκείνοι οι άνθρωποι να ξέρεις είναι ανήσυχα πνεύματα, έχουν ιδέες και όνειρα και το μυαλό τους καλπάζει σαν το ατίθασο άλογο της παρόρμησης, είναι ξεχωριστοί απ το πλήθος και παρεξηγήσιμοι. αυτούς τους ανθρώπους τόλμα να αγαπήσεις γιατί άλλοι τους φοβήθηκαν, τους ρομαντικούς που αντί για ένα ποτό σε κάποιο γνωστό μαγαζί θα διεκδικήσουν μια θέση δίπλα σου και θα λατρεύουν την υφή του χεριού σου σε έναν βραδινό περίπατο, εκείνους που θα σου εκφράζονται με λόγια που δεν ξανάκουσες και ίσως σου φαίνονται

ανόητα πολλές φορές, εκείνους που δεν έχουν εγωισμό και κάνουν τα πάντα για να χαμογελάσεις γιατί πολύ απλά τους άρεσε το στραβοβγαλμένο δόντι που φαίνεται στο χαμόγελο σου.

Μόνο πρόσεχε και μονάχα αυτά να θυμάσαι, προστάτευε τους και χάιδεψε λίγο παραπάνω της λέξεις που τους προσφέρεις, μην τους βάλεις κανόνες και καλουπωμένους όρους, δώσε τους ότι λαχταράς ανιδιοτελώς και εκείνοι ξέρουν καλά τι να κάνουν. Μόνο να τους προσέχεις γιατί είναι εκείνοι που αν σου αφήσουν το χέρι χάνονται σαν κλέφτες σε ένα φθινοπωρινό αεράκι..