Το φαινόμενο της αποβλακωσης
Χτυπάει ξυπνητήρι. Ανοίγεις μάτια. Πιάνεις κινητό. Κλείνεις ξυπνητήρι. Ξεκλειδώνεις κινητό. Ανοίγεις wi- fi ,και η μέρα κάπως έτσι τυπικά ξεκινά. Συνεχίζεις να σέρνεσαι μέχρι το μπάνιο έχοντας μια οθόνη στα χέρια, δεν κουτουλάς στους τοίχους καθώς έχεις συνηθίσει να είσαι ημίτυφλος. Ανοίγεις πόρτα μπάνιου. Μπαίνεις. Στο ένα χέρι η οδοντόβουρτσα στο άλλο το κινητό. Το τοποθετείς για δευτερόλεπτα στο νεροχύτη με σκοπό να βάλεις την οδοντόκρεμα. Τελειώνεις τη διαδικασία. Ειδοποίηση απ' το messenger. Γρήγορα απαντάς, βουρτσίζοντας ταυτόχρονα τα δόντια σου. Και κάπως έτσι εισπράττεις την πρωινή σου δόση ακτινοβολίας. Έπειτα συνεχίζεις τη ρουτίνα σου έχοντας πάντα και απαραίτητα μαζί τον συνεργό σου. Τρως πρωινό, το φωτογραφίζεις, το κοινοποιείς και όλοι ενδιαφέρονται για αυτό. Σου πέτυχε το eye liner, τι τύχη, φοράς και το μπλουζάκι σου των 100 ευρώ. Θα το δουν οι ξιπασμένες από τη σχολή και θα σκάσουν, την ίδια στιγμή που ο πατέρας σου έχει να αγοράσει παπούτσια δύο χρόνια. Πόσο όμορφη δείχνεις. Φοράς τα ακουστικά σου πριν καν ακόμα φορέσεις τα παπούτσια σου. Και ο κόσμος γύρω σου είναι θολός. Κάνεις επιδερμικές σκέψεις στο λεωφορείο παρατηρώντας τους επιβάτες. Προσπαθείς έχοντας βυθιστεί στη μουσική να μαντέψεις: "Τι είναι αυτός ο άνθρωπος ; Τι έκανε πριν ; Τι σκέφτεται;" Και έπειτα ο επόμενος συλλογισμός: "Πόσο μόνοι δείχνουν αυτοί οι άνθρωποι" . Ο μόνος όμως είσαι εσύ. Ο μόνος και ο ρηχός. Ή μάλλον μόνος στον πραγματικό κόσμο και κοινωνικός στον εικονικό. Έχεις ένσταση το καταλαβαίνω πως δεν είσαι πάντα έτσι, πως έχεις φίλους, πως λες αστεία. Σεβαστό, κανείς δεν είναι ένα και μόνο πράγμα . Πόσες ώρες όμως της ημέρας καταναλώνεις στο πλαστό φίλε μου; Πόσες ώρες είσαι εσύ; Και αυτό το εσύ σε ικανοποιεί; Ξέχασες την ομορφιά της πρωινή δροσιάς, το διάλογο με την οικογένεια που δίνει τόση μεγάλη ευχαρίστηση στον πατέρα σου και ας μην έχει παπούτσια , τη μυρωδιά του νέου βιβλίου, τις ατόφιες σκέψεις, τη νύχτα που υπόσχεται περιπέτεια αν την προσέξεις , την υφή της αγκαλιάς απ' τη Μαρία που δεν την νοιάζει να δείξει ότι είστε φίλες και χέστηκε για το ακριβό μπλουζάκι σου. Συμφωνώ, σούπερ η τεχνολογία και αμέτρητες οι δυνατότητες της. Κατά πόσο όμως τις αξιοποιούμε με στόχο την προσωπική μας εξέλιξη και όχι την αποβλάκωση; Τα νέα μέσα δεν είναι τίποτα άλλο παρά εργαλεία , όπως και το μαχαίρι. Με το μαχαίρι μπορείς να κόψεις ντομάτα για τη σαλάτα , μπορείς όμως και να ξεντεριάσεις τον περιπτερά. Εσύ και μόνο εσύ επιλέγεις πως θα το χρησιμοποιήσεις. Αναμφισβήτητα μεγαλώνουμε σε ένα κοινωνικό περιβάλλον το οποίο συνειδητά μας ωθεί ως προς την αλλοτρίωση και την ισοπέδωση των αξιών, όμως από την άλλη μπορούμε να γίνουμε κάτι παραπάνω από αυτό που τους βολεύει. Χαζός λαός= χειραγωγήσιμος λαός. Απλά μαθηματικά. Ας τολμήσουμε να έχουμε τον στόχο και την πρόθεση να γίνουμε η γενιά που θα προσθέσει ένα λιθαράκι ουσιαστικής εξέλιξης στον αμελητέο για το σύμπαν κόσμο μας. Ας διδαχτούμε απ’ το ιστορικό παρελθόν ξεφεύγοντας από τον κυκεώνα στον οποίο βρίσκονται παγιδευμένοι οι προηγούμενοι από εμάς. Τα μοναδικά μας όπλα είμαστε εμείς. Εμείς, οι γνώσεις και οι ιδέες μας. Γκαρίδα έχει και ο γάιδαρος φωνή όμως όχι. Ας αναπτύξουμε τις αισθήσεις και τις σκέψεις μας και ας μετριάσουμε ότι τις κρατά σε νηπιακό στάδιο. Και η νύχτα θα γίνει πάλι όμορφη και το μήνυμα της Μαρίας θα έχει βαρύτητα.