Σε περίμενα.

Νόμιζα ότι θα έρθεις. Πίστευα πως μία μέρα θα γυρνούσα σπίτι και θα σε έβρισκα εκεί, στα σκαλιά μου, να με περιμένεις.

Σε φαντάζομαι να κάθεσαι στο προτελευταίο σκαλοπάτι, να έχεις τα χέρια σου το ένα πάνω στο άλλο και να ξεφυσάς προσπαθώντας να ηρεμήσεις καθώς περιμένεις να γυρίσω. Να με δεις να έρχομαι, να περνάω το δρόμο από απέναντι και με μία βαθιά αναπνοή να σηκώνεσαι. Να με κοιτάζεις μέσα στα μάτια με τόσο τρόμο για την αντίδραση μου, να δαγκώνεις τα χείλια σου νευρικά ρίχνοντας το βλέμμα σου κάτω και μετά να με ξανά κοιτάζεις.

Εκείνη τη στιγμή να σταματήσει ο χρόνος για σένα.

Να καταλάβεις ότι αξίζει. Να καταλάβεις πως αξίζω την προσπάθεια.

Να συνειδητοποιήσεις πως με θέλεις περισσότερο από ότι είχες καταλάβει, να αποφασίσεις πως είναι στιγμή να αφεθείς.

Όταν σε ρωτήσω " Τι κάνεις εδώ; " σε φαντάζομαι να απαντάς όσο πιο γρήγορα μπορείς "Σε θέλω. Συγνώμη που δε στο έδειξα όταν είχα την ευκαιρία, συγνώμη αν σε έκανα να αμφιβάλλεις. Συγνώμη αν δεν νιώθεις το ίδιο και σε ενοχλώ αυτή τη στιγμή, αλλά αλήθεια σε θέλω".

Νόμιζα ότι θα έρθεις.

Σε περίμενα.