Κολικός εντέρου, βρουμ βρουμ!

Κόσμος πολύς, σκάλες κυλιόμενες, πολλές σκάλες, πολλές φάτσες, κυριαρχεί ένα άγχος. Όπως ανεβαίνω από τις κυλιόμενες σκάλες , μια κυρία απέναντί μου κάτι μου θυμίζει, αλλά δεν έχω χρόνο να βεβαιωθώ, όλα κυλάνε γρήγορα. Έφτασα, απέναντί μου κοιτάζω πολλές μεγάλες άσπρες ταμπέλες που γράφουν “Μοναστήριον”, κάθομαι σε μια από τις σιδερένιες καρέκλες και περιμένω να αλλάξω γραμμή, από την μπλε να πάω στην πράσινη και να φτάσω Πειραιά. Στην όψη των άσπρων πινακίδων, μου έρχεται μια ανάμνηση, μια φωτογραφία που είχα δει στο διαδίκτυο, την είχα αποθηκεύσει μάλιστα! Ήταν μια κοπέλα, καθόταν στις καρέκλες και πάνω από το κεφάλι της ήταν μια από αυτές τις ταμπέλες, την έδειχνε μόνη της σε ολόκληρο το μετρό, όμως το μάτι σου πήγαινε στην περίεργη στάση που είχε πάρει το σώμα της, στην αρχή νόμιζες ότι βαριέται να περιμένει, όμως μετά καταλάβαινες ότι εξαιτίας της στάσης της φαινόταν το αιδοίο της. Μήπως τελικά δεν ήταν μόνη της στο μετρό? Μήπως κάποιος ήταν απέναντι και ήθελε να τον προκαλέσει? Αυθόρμητα κοιτάω τον απέναντι, με γοήτευσε θυμάμαι, τώρα που το γράφω όμως δεν έχω συγκρατήσει καν το προσωπό του. Ήρθε το τρένο, καθώς μπαίνω σκέφτομαι ότι με γοητεύουν οι συνθήκες και πιο δύσκολα οι άνθρωποι. Εγώ στον ηλεκτρικό, εκατοντάδες κόσμος κι απέναντι κάποιος άγνωστος, ωραία.. χολιγουντιανη σκέψη, όμως δεν μ'ενδιαφέρει το πρόσωπο, αλλά η κατάσταση. Έχει χαθεί η μορφή του, έχω κάτσει στην καρέκλα και προσπαθώ να ακουμπήσω καλύτερα την βαλίτσα μου, ώστε να μην ενοχλώ την διπλανή μου, αυτή ακούει μουσική, εγώ κοιτάω τα σπίτια που περνάνε πολύ γρήγορα λόγω της ταχύτητας του τρένου. Οι διάφοροι παραλληλισμοί με βάζουν στην θέση της πρωταγωνίστριας, το σημαντικό είναι ότι οι διάφοροι παραλληλισμοί με βάζουν σε σκέψεις ..που ίσως με κάνουν καλύτερο άνθρωπο?