Κάπως έτσι χάσαμε..

"Δεν καταλαβαίνεις" μου είπε και γύρισε το βλέμμα του προς τη θάλασσα. "Είσαι όλα όσα φοβάμαι" ξεφώνισε.

"Ζητάς πάρα πολλά. Θέλεις έρωτα ,αγάπη ,χρόνο ,δέσμευση. Τα θέλεις όλα και γρήγορα μάλιστα. Εγώ δεν είμαι έτσι, τουλάχιστον όχι τώρα. Δε μπορώ απλά να σε ερωτευτώ και να ξεχάσω τα πάντα γύρω μου. Δε λέω, είσαι όμορφη, γλυκιά, βρίσκω πολύ γλυκό αυτό που νιώθεις για μένα αλλά δεν είναι η κατάλληλη στιγμή. Συγγνώμη." "Η στιγμή είναι τέλεια" είπα λίγο πιο έντονα απ'ότι είχα σκοπό, σχεδόν νευριασμένη από τις ηλίθιες δικαιολογίες του. Τον κοίταξα.

"Εσύ δεν είσαι κατάλληλος. Κατάλληλος να καταλάβεις και να δεχτείς αληθινά συναισθήματα.

Όλα για εσένα είναι επιφανειακά και άδεια, μη τυχόν και πνιγείς στο βάθος τους. Όταν ένας άνθρωπος σου δίνει τη καρδιά του να τον κοιτάς στα μάτια όταν του λες <<Ευχαριστώ,δε θέλω>>. Να του λες <<δε μου κάνεις>> αν δε σου κάνει. Μη χρεώνεις τις ανασφάλειες και τα κολλήματα σου σε εκείνον που πάει να σου τα δώσει όλα άνευ όρων και κυρίως μη τα χρεώνεις στο χρόνο. Αυτό το χρόνο που εγώ για μήνες ολόκληρους έχω σταματήσει για να βρεις εσύ την υποτιθέμενη σωστή στιγμή. Πως τολμάς να τον αποκαλείς ακατάλληλο;" Σταμάτησα να τον κοιτάω, έδειχνε πληγωμένος.

" Όταν δε θες να λες <<δε θέλω>> , μη δίνεις άσκοπες ελπίδες σε έναν ερωτευμένο άνθρωπο." είπα πιο ήρεμα και σηκώθηκα να φύγω χωρίς να τον ξανακοιτάξω. "Περίμενε" δε γύρισα. "Σταμάτα ρε γαμώτο" δεν απάντησα. Συνέχισα να περπατάω, πιο αργά τώρα , ελπίζοντας πως απλά θα τρέξει πίσω μου.

Σιωπή.

Αυτός δεν έτρεξε, εγώ δε γύρισα.

Έτσι εκείνος έχασε την ευκαιρία του να αγαπηθεί και εγώ ότι είχα αγαπήσει.